Berg en dal

Mijn fietsjaar werd afgelopen week door Strava samengevat: 4800 km en ruim 30.000 hm. Ik was dus goed bezig totdat het fietsjaar eind augustus uiterst ruw werd onderbroken. Op vrijdag 13 september luidde de definitieve diagnose: de ziekte van Kahler. Sindsdien staat mijn leven, en dus ook mijn fietsleven, in de pauzestand. En ik vrees dat het tot het voorjaar zal duren voordat ik weer wat sportieve ambities kan formuleren, en daarop mijn trainingen zal kunnen afstemmen. Het is even niet anders.

Maar de fietstochten van afgelopen jaar waren mooi, zowel op Corsica als in de Franse Alpen. En soms extreem zwaar: van de bizarre beklimmingen van de Col de la Loze en La Tougnète word ik af en toe nog wel eens badend in het zweet wakker. Maar ik kwam wel telkens boven, en daar houd ik mij aan vast. Doorzettingsvermogen.

De vijf mooiste tochten van afgelopen jaar, in chronologische volgorde. Beschouw het als tips.

1. 31 mei. Port de Centuri – Saint Florent. Langs de westkust van Cap Corse. Eén van de mooiste routes die ik ooit heb gefietst.
2. 4 juni. Galeria – Piana. Verderop langs de westkust van Corsica, met een mooie slotklim langs de spectaculaire rode rotsformaties van Les Calanches de Piana.
3. 5 juni. Col de Vergio, vanuit Porto. Over de hoogste pas van Corsica. Lang, mooi en niet te zwaar. Met een heerlijke lunch onderweg en een fijne afdaling als toetje.
4. 16 juni. Col de la Madeleine, vanuit Moûtiers. Op de eerste dag in de Alpen meteen deze prachtige klassieke klim naar 2000 meter hoogte. Het was niet makkelijk maar het voelde als thuiskomen.
5. 20 juni. Rondje Côte de Hautecour – Col du Tra, vanuit Moûtiers. Regen, kou en wolkenmist. Ook nog zonnewarmte en best wel goede benen.

In de weken daarna sloop de vermoeidheid in mijn lijf en de verzuring in mijn benen. Een rondje in Zuid-Limburg en de Voerstreek (begin juli) ging al moeizaam, en vanaf augustus sloeg de extreme vermoeidheid toe. Mijn laatste fietstocht van het jaar, op 25 augustus, een ritje naar Rockanje en terug, was om de verkeerde redenen memorabel: ik was niet vooruit te branden. Totale paniek.

Hoe een mens zo snel van de berg in het dal kan geraken, het is onverdraaglijk en onacceptabel. Maar ik zal het moeten verdragen, moeten accepteren en – voor zover ik dat in de hand heb – zelf moeten werken aan mijn fysieke herstel. De stamceltransplantatie (inclusief gezellige chemokuur) in maart helpt daar niet bij en zal weer een flinke terugslag betekenen. De blik is dan ook gericht op de tijd daarna.

Op naar Italië in juli. En de fiets, die gaat mee.

***

Ik wens iedereen – inclusief mezelf – een vrolijk, sportief en gezond 2025!