Stress en opluchting
Bikepacking Corsica, etappe 5
Vandaag begonnen we met een lange klim, van zo’n 400 hm in 11 kilometer. De uitzichten waren weer geweldig dus stopten we af en toe om een foto te maken.
Bij één van die stops kreeg ik echter mijn rechtervoet niet uit mijn pedaal en ik wist: er is iets mis met mijn schoenplaatje. Ik deed mijn rechterschoen uit en probeerde mijn schoen van het pedaal te wrikken. Toen dat uiteindelijk lukte zag ik wat ik al vermoedde: één van de boutjes was eruit. Waarschijnlijk eruit getrild.
Ik pakte mijn multitool, draaide het overgebleven boutje muurvast en kon weer verder fietsen. Maar het zat me niet lekker. Zou ik ergens onderweg nog een fietsenmaker, winkel of garage vinden waar ze zo’n boutje zouden hebben? Ik vreesde van niet. En zo’n manco gaat dan tussen mijn oren zitten. Ik kon even niet meer genieten van het landschap en de mooie uitzichten.
Na enkele kilometers afdaling zag ik naast de weg een bord dat ons waarschuwde voor een ‘course’ en even later zag ik rechts van de weg een soort parkeerplaats waar allerlei auto’s en bestelbussen stonden met mountainbikes achterop.
Met een mij verder vreemde tegenwoordigheid van geest kneep ik in mijn remmen, riep Gaby die voor mij reed, draaide om en sprak vervolgens iemand aan die een t-shirt van de organisatie droeg. Ik legde mijn probleem uit, liet de zool van mijn schoen zien en hij nam mij vervolgens mee langs wat auto’s waar mensen (verzorgers, mecaniciens?) bezig waren met, ja met wat eigenlijk? Bij de eerste drie waarbij we vroegen of ze misschien zo’n boutje of wellicht zelfs een reserve schoenplaatje hadden, kreeg ik een ontkennend antwoord. Maar bij een busje met een Vlaams stel had ik geluk. De vrouw vond een plastic zakje met reserve schoenplaatjes en boutjes, wurmde er een boutje uit en gaf die aan mij. Blij, opgelucht en dankbaar draaide ik het boutje in mijn schoen. Wat een geluk.
Ondertussen vertelde het stel wat de course inhield: een soort teamwedstrijd waarbij werd getrailrund, gezwommen, gecanyond en gemountaibiked. De ‘Corsica Raid’. We vonden ons gefiets over het eiland daar opeens maar wat lullig bij afsteken.
Onder uitgebreide dankbetuigingen namen we afscheid en fietsten we verder. Met een opgeruimd gemoed.
De laatste klim van de dag (9 km, 480 hm) was pittig, warm en druk met toeristen maar schitterend, langs Les Calanches de Piana, spectaculaire en vreemd gevormde steile roodbruine rotsformaties die recht naar beneden de zee in steken.
Aangekomen in ons hotel met een Grand Hotel Budapest-achtige uitstraling en een schitterend uitzicht op de ‘Roches Rouges’ zaten we na een heerlijke douche al snel achter een verdiend glas koud bier.
(65 km, 1024 hm)
