Zestig
De ondertitel van dit blog luidt: ‘Overpeinzingen van een fietser op leeftijd’. Inmiddels is dat geen ironie meer. Want vandaag ben ik definitief in de herfst van mijn leven aanbeland.
Nu zouden jullie de logische vraag kunnen stellen of ik me anders voel dan gisteren, of dan eergisteren? Het antwoord luidt dan: Nee, ehh, fysiek niet. Al wordt het ook op dat vlak langzaam maar merkbaar minder.
Zo maakte ik vorig weekend twee tochten van meer dan 100 kilometer. De eerste tocht was een rit van 125 kilometer van Den Haag naar Bennekom. Ik deed daar bijna vijf uur over, want ik had de hele dag een stevige wind tegen en de zon brandde genadeloos. Het was zwaar. Verontrustend zwaar.
De volgende dag reed ik vanuit Bennekom een rondje van 106 kilometer waarbij ik wat klimmetjes in Gelderland aandeed. De eerste hoogtemeters van het jaar, op de Italiaanse weg, deden me pijn. Vooral mentaal. Want op het eerste, steilste stuk zag ik me al gedwongen naar het kleine voorblad te schakelen. Hijgend als een oud paard kwam ik boven. Vervolgens ging het op en neer naar de Posbank. Die beklom ik van vier kanten, en ook in die beklimmingen was ik genoodzaakt naar het kleine voorblad te schakelen. Het was confronterend, verontrustend. Ik deed vier uur over het rondje, dus ook mijn gemiddelde gaf niet bepaald reden tot juichen.
Kortom, fysiek wordt het allemaal minder. En dat is nauwelijks te accepteren. Het ouder worden is dus vooral mentaal zwaar, zie daar het antwoord op bovenstaande vraag. De angst voor de dood wordt met de dag groter.
Hoewel die zwarte stip op de horizon steeds dichterbij komt, en daarmee steeds groter en zwarter wordt, is het op dit moment vooral de korte termijn die me zorgen baart. Want is het na mijn ervaringen op die lullige Gelderse klimmetjes wel reëel om te veronderstellen dat ik in september met enig succes, laat staan plezier de Croix de Fer, de Sarenne en – o jee – de Galibier zal opfietsen? Waar het kilometers en kilometers lang met 7-8-9% omhoog gaat?
Het leven is niet eenvoudig. Zeker niet als je zestig bent. En dat niet wil zijn.
Acceptatie is het moeilijkste wat er is. Maar je beslist het allemaal in je hoofd. Als je echt wilt is er nog heel veel mogelijk. Ik word 58 jaar
Het zit allemaal tussen de oren, ik ben nu 72 en heb in 2016 de Mont Ventoux beklommen vanaf Sault. En in 2014 en 2015 de Alpe d’Huzes.
En nu ben ik weer in de Alpen om de Galibier te bedwingen.
Het is mijn overtuiging dat je nog heel veel kunt bereiken ook als je 70+ bent.
Als je aanpast qua tempo en verzet kun je nog(bijna) alles.
,