Discipline
Discipline is niet bepaald een van mijn kernkwaliteiten. Mijn intrinsieke luiheid gecombineerd met de vele consumptieve verleidingen van de herfst – van bokbier tot oliebollen – alsmede het overwegend belabberde weer in dit duistere jaargetijde, heeft over het algemeen een desastreus effect op mijn gewicht en conditie. Om over mijn mentale gesteldheid maar te zwijgen.
Afgelopen week vroeg iemand mij hoe zwaar ik was. Mijn standaardantwoord luidt dan altijd: 80 kilo. De volgende ochtend ging ik als check weer eens op de weegschaal staan: 78.9 kilo. Dat was vóór het ontbijt en na toiletbezoek, laat ik dat er even bij vermelden.
Ook al is het mijn gebruikelijke septembergewicht, het was minder dan verwacht. Ik heb deze zomer immers wat minder gefietst dan de afgelopen zomers.
Maar stemt dit ook tot tevredenheid? Mwah. Mijn weegschaal staat namelijk in de badkamer en daar hangt een enorme spiegel aan de muur. En die spiegel zei me dat er nog wel een paar kilo afkunnen. Nieuw streefgewicht: 77 kilo. Esthetiek en functionaliteit gaan hierbij samen.
Want inmiddels worden de eerste vage contouren zichtbaar van de fietsdoelen in 2018. Die zijn vergelijkbaar met die van afgelopen zomer. Al heet de Stelvio nu Galibier.
Hoe het ook zij, volgend jaar wil ik sterker en lichter aan de start staan. Dat vereist discipline. Dat vereist doorzettingsvermogen. Dit jaar sla ik de pepernoten en de chocoladeletters over. En ga ik in oktober al naar het fitnesscentrum.
De zomer begint in de herfst.