Rustig fietsen maar ook weer niet

Ik was wat laat opgestaan, dus ik kon niet mee met het vrouwenfietsgroepje van Gaby. Althans, ik had geen zin om me te haasten bij het ontbijt. We zouden elkaar wel zien bij het Jachthuis en ik ging een kwartier later dan zij op pad.

Er stond een stevig zuidoostenwindje en mijn hartslag liep langzaam op. Op de 130 bpm gekomen kon ik twee dingen doen: de 130 als maximum aanhouden, een lichtere versnelling kiezen en een lagere snelheid accepteren, of doorgaan op mijn nu al enigszins gênante tempo: 24-25 km/u. Ik koos voor het laatste en accepteerde dat mijn hartslag verder opliep, tot ruim boven de 140 bpm. Het was onbestaanbaar dat ik zou kiezen voor een nog lagere snelheid. Dat was mentaal onmogelijk.

Ik passeerde Kwintsheul, stak binnendoor naar Schipluiden en zette vervolgens koers naar Vlaardingen. De hele tijd wind tegen. Via de Broekpolder fietste ik vervolgens naar het Jachthuis. De 28 kilometer die ik had gefietst zou ik normaal gesproken binnen het uur hebben afgelegd, zelfs met wind tegen. Maar nu niet, en dat stemde enigszins gefrustreerd.

De anderen waren er al. Een cola wilde ik, en een stuk appeltaart. Om mijn humeur wat op te krikken.

Op de terugweg hadden we vanaf Maassluis tot Hoek van Holland windje mee, en met 34 per uur reden we langs de Nieuwe Waterweg. Met een hartslag van 120 bpm. Hoe hard zou ik hier rijden als ik voluit zou kunnen gaan? Het was een zinloze vraag.

Het is even wat het is. Die grotere inspanningen komen wel weer, maar zijn nu te riskant.

Toen ik thuiskwam stond er een gemiddelde van 25,1 km/u op de teller. Tja.