Pap

Sinds het uitbreken van de corona-crisis en geholpen door het prachtige weer fiets ik twee tot drie keer per week. Kijkend naar mijn fietsdoel van 5000 kilometer dit jaar, en daarmee gemiddeld 100 kilometer per week, valt te zien dat ik inmiddels al weer bijna op dat doel zit. Ik heb zelfs al meer gefietst dan vorig jaar om deze tijd.

Wat nog ontbreekt zijn de ritjes van boven de 100 kilometer. Fietste ik afgelopen jaar in april altijd wel een toertocht (de Ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race of Veenendaal-Veenendaal), dit jaar is dat uiteraard niet het geval.

Twee weken geleden stapte ik een keer op de fiets met in het achterhoofd de mogelijkheid om die 100 kilometer toch een keer aan te tikken. Maar na 60 kilometer met grotendeels wind tegen, besloot ik een laatste bedachte lus af te snijden en naar huis te rijden. Toen ik thuiskwam stond er 85 kilometer op de teller en was ik behoorlijk uitgewoond.

Ik merk dat ook in andere rondjes die ik fiets. Mijn gemiddelde komt zelden boven de 28 kilometer per uur, en als ik zoals vorige week het laatste stuk wind tegen heb, dan is het worstelen en vechten om een beetje snelheid te houden. Drie keer de Maeslantschans is een zware opgave geworden.

Waar komt die ongekende voorjaarspap in de benen vandaan? Is het de pollenallergie? Is het het type trainingen, waarbij ik er voor waak al te diep te gaan? Of is het vooral een mentale kwestie? Ik merk in elk geval dat de coronacrisis me behoorlijk aangrijpt en veel mentale energie vreet.

Ach, het zal een combinatie van factoren zijn. Gewoon blijven fietsen, en genieten van het af en toe even buiten zijn is het devies. En dat 100+ritje, dat is misschien iets voor aanstaande vrijdag.