Spinverlegenheid

Ik zou wel eens willen spinnen. Dat lijkt me zinnig. Om de conditie een beetje op te vijzelen. Het kan bovendien makkelijk want bij mij in het fitnesscentrum worden elke dag zowel ’s-ochtends als ’s-avonds spinninglessen gegeven. Zit gewoon in mijn abonnement.

Er zijn echter twee dingen die me (al jaren) tegenhouden. Nee, drie. Ten eerste is daar de muziek. Nou ja, muziek, die elektronische boem-boem-dreunen die het draaien van de beentjes begeleiden. Vreselijk. En is dat nou werkelijk nodig?

Ten tweede is daar mijn bescheidenheid, ja zelfs verlegenheid. Die lessen zitten namelijk meestal vrij vol. Dat vereist niet alleen op tijd zijn om een kaartje te halen, maar ook vervolgens het gevoel onderdrukken dat je iemands plaats hebt ingepikt. De weerstand tegen het typisch Nederlandse ‘handdoekje leggen’.

Ten derde is daar het groepsgebeuren. Ik beweeg mij prima in groepen, maar alleen als dat bekenden of vrienden zijn. Elk ander incrowd-gedrag is mij vreemd. Dat vereist dat ik van onbekenden bekenden maak. En daar zit mijn verlegenheid mij dan weer in de weg.

Ik weet eerlijk gezegd niet welke drempel het hoogst is.