De ondraaglijke saaiheid van het fitnesscentrum

Maandagochtend. Tijd om te sporten. Maar voor fietsen is het vandaag te koud en te onaangenaam. Het is weer even winter. Dan maar naar het fitnesscentrum. Dat is vlakbij.

Wat doe ik daar? Een beetje krachttraining, vooral voor mijn kwetsbare rug, en verder wat cardiotraining: roeien, stepsen en fietsen. De stepsapparaten staan opgesteld voor een hele batterij televisieschermen zonder geluid. Op zo’n maandagochtend is dat extreem deprimerend: Max’ geheugentrainer, RTL4-praatprut, of het treurige TLC met Amerikaanse docu’s over hele dikke kinderen of over schoonheidswedstrijden van hele jonge meisjes. Ook Eurosport staat aan, mijn favoriete televisiezender, zeker als ze zoals nu het altijd geweldige biathlon uitzenden. Maar dat beeldscherm is te ver weg om het goed te zien. Mijn blik dwaalt ongewild steeds terug naar TLC. Twintig minuten stepsen duurt dan heel lang.

Dan even uitrusten (terug naar een lage hartslag) met wat krachttraining. Zwaar en saai. Vervolgens stap ik op de fiets. Drie kwartier vandaag. Een programma met wisselende hartslag, met lange maxima van 172. Trappen, trappen, zweten, zweten.

Wat doe ik in die tijd? Niets eigenlijk. Ik denk aan niets, kijk een beetje op de hartslagmeter, op de klok, en op de vermogensmeter: 240 Watt. Of ik kijk een beetje om me heen, naar de anderen. Geen enkele zinnige gedachte komt bij me op. Ik zit me stierlijk te vervelen. Wat kunnen drie kwartier lang duren.

Het is vooral een training in mentaal doorzettingsvermogen, met een fysieke bonus. Althans, dat laatste maak ik mezelf maar wijs, want anders zou ik nooit meer één voet in het fitnesscentrum zetten.

Volgende keer maar wat eigen muziek meenemen. Wellicht dat dat helpt.