Traag omhoog

Drie maanden geleden lag ik als een wrak in bed. Volkomen afgebroken door de zware chemokuur. Niks kon ik. Niks. Afgelopen weekend fietste ik met mijn vier vrienden van fietsgenootschap SA/CB drie dagen door de Eifel en het grensgebied van Duitsland en België. Daaruit mag je concluderen dat het inmiddels best goed met me gaat. Het aantal gereden kilometers en overwonnen hoogtemeters was weliswaar bescheiden in vergelijking tot eerdere fietsweekenden met de heren, en echt heel hard ging ik niet, maar op zaterdag noteerde ik wel mijn eerste 100+ kilometer van het jaar.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik, afgezien van de gebruikelijke gezelligheid, enigszins tegen het weekend opzag. De bedachte drie routes voorzagen telkens in zo’n 800-1000 hoogtemeters, en meer dan wat duinen en wat lullige heuvels in het oosten van het land had ik de afgelopen maanden niet befietst. Hoe zou ik de langere en soms steile beklimmingen verteren?

Antwoord: Verrassend redelijk. Oké, ik ging traag omhoog, maar ik kwam wel telkens zonder grote problemen boven. Dat stemde niet alleen tot optimisme omtrent mijn verdere herstel, het was zelfs bevrijdend. Hier kan ik verder mee.

****

Vrijdag: 69 km, 960 hm

Zaterdag: 103 km, 830 hm

Zondag: 81 km, 820 hm