Tempofrustratie

Ik ben sinds begin van deze maand weer aan het werk, voor een beperkt aantal uren per week. Het is fijn om één dagdeel weer onder collega’s te zijn en gedurende drie dagdelen weer inhoudelijk en ‘nuttig’ bezig te zijn.

Ik heb een aardig klusje gekregen: het nadenken over de opzet en uitvoering van een nieuw onderzoeksproject. Normaal gesproken is dat een kolfje naar mijn hand. Want om mezelf maar een keer een paar veren in de reet te steken, ik ben conceptueel, methodologisch en analytisch sterk en weet een en ander altijd vrij gemakkelijk op te schrijven. Het nadenken over nieuw onderzoek en het schrijven van onderzoeksvoorstellen gaat me dan ook makkelijk af.

Maar deze keer wil het niet goed lukken. Het wil gewoon niet. Al wekenlang probeer ik zoals vanouds gestructureerd en geconcentreerd na te denken, maar het is alsof mijn brein besluit om op cruciale momenten een dutje te doen. Mijn tempo ligt laag, en dat frustreert. Naar de oorzaak daarvan is het gissen. Is het mijn ziekte, die met een schijnbaar onverzadigbare gulzigheid mijn energie opslurpt? Komt het door die lange tijd van afwezigheid, en zijn het gewoon opstartproblemen? Moet ik mezelf gewoon een schop onder mijn kont geven? Al zijn de veren daar inmiddels wat gehavend.

En toch, als ik ’s ochtends de krant opensla, lukt het me moeiteloos om me te concentreren. Ik lees, analyseer, begrijp. Sudoku’s? Binnen een paar minuten opgelost. De grote legpuzzels waarmee ik de afgelopen maanden mijn tijd heb verkwanseld? Stuk voor stuk snel volbracht. In diezelfde periode heb ik ook vele boeken moeiteloos gelezen. Mijn brein werkt dus nog wel, maar niet als ik het echt nodig heb. Dan hapert het, als een motor die op het verkeerde moment afslaat.

Misschien moet ik gewoon accepteren dat het even is zoals het is. Het is tenslotte een tijdelijk defect. Zelfcompassie is hier geboden. Maar toch knaagt het. Ik wil mijn werk immers zo goed en efficiënt mogelijk doen. En weer op mijn gebruikelijke niveau presteren.

Komt wel weer.