Slaapstress

In november kocht ik een eenvoudig sporthorloge. Dat horloge evalueert ook elke ochtend mijn slaap, en ik kan jullie vertellen, dat is niet best. Zowel mijn slaapherstel als mijn AZS-herstel (autonome zenuwstelsel) liggen op een zorgelijk peil. Het is telkens weer een bevestiging van mijn eigen waarneming en gevoel. Ik slaap de laatste maanden bijzonder slecht.

Op zich is dat raar, want ik ben overdag, ’s-avonds en ’s-nachts best moe. Mijn lijf is immers hard aan het werk om met behulp van een batterij medicatie mijn ziekte te bestrijden. En verder probeer ik zoveel mogelijk te bewegen en fitness ik twee keer per week een uur.

Waarom ik dan toch zo slecht slaap? Geen idee. Ik val ‘s-avonds wel makkelijk in slaap, maar ik moet in elk geval minstens één keer per nacht mijn bed uit om te plassen (gezellig), en als ik dan weer terug op bed lig kan ik de slaap meestal slecht vatten. Soms lig ik dan meer dan een uur wakker en denk en pieker dan over van alles. Het is dan bijna onmogelijk om mijn gedachten stil te zetten. Meditatie- of ademhalingsoefeningen werken nauwelijks.

Hier is bovendien sprake van een zelfversterkend effect, een self-fulfilling prophecy. Want telkens als ik wakker word omdat ik moet plassen, ben ik bang dat ik daarna weer wakker zal liggen. En dat is niet bepaald bevorderlijk voor een snelle slaap. Met als gevolg dat ik al wekenlang opzie tegen de nachten. Slaapstress.

Het gaat vast weer over, maar voorlopig is het behoorlijk ruk.