Na de pauze

De pauze is voorbij. De afgelopen weken draaiden om de oogst van mijn stamcellen uit mijn beenmerg. Daartoe werden de wekelijkse chemo-injecties in het ziekenhuis tijdelijk stopgezet. Bijkomend voordeel van deze pauze: ik kreeg mijn smaak weer terug. Dat was verheugend. De oliebollen smaakten uitstekend.
Een bloedonderzoek ter controle volgde. Dat zag er allemaal prima uit. Mijn vierde kuur van vier weken kon dus beginnen. Gisteren mee gestart en de effecten, noem het bijwerkingen, zijn meteen merkbaar. De dexamethason zorgde voor een bijzonder slechte nacht (of was het de volle maan?), en toen ik vanochtend in de spiegel keek zaten daar de vertrouwde dinsdagblossen op mijn wangen.
Na een slechte nacht ging het bij het fitnessen vanochtend ook niet bepaald crescendo.
Maar ach, dat is allemaal nog wel te verdragen, ik vrees echter dat het ook met mijn smaak weer de verkeerde kant op gaat. Dat alles dat ik eet weer vies is. Daar zie ik niet naar uit.
Het leven is niet eenvoudig.
Sterkte.
Smakeloos is niet naar, onsmakelijk is gruwelijk naar.