Een kleine terugslag

Nou, dat kon er ook nog wel bij. Een verkoudheid van jewelste die me nu al een week te pakken heeft. Het begon allemaal vorige week dinsdag met een irritante keelpijn, en toen wistik al: dit wordt niks. En ja hoor, de dagen daarna werd het alleen maar erger. Meer snot dan een gemiddelde neushoorn, constant niezen, totale slapte, bonkende hoofdpijn en hoesten alsof ik een kettingroker van tachtig ben. En dan ook nog eens beroerd slapen.

Waar heb ik dit aan verdiend? Ach, het is een zinloze vraag. Alsof het universum zich iets aantrekt van fysieke staat van zijn.

Nee, de zinnigere vraag luidt: wat gaat dit betekenen voor mijn conditie? Ik heb nu een week niet kunnen fietsen, niet kunnen trainen. Net op het moment dat ik dacht: “Ja, dit gaat de goede kant op” bam, een kleine terugslag. Frustrerend.

Kortom, als ik straks in juni een beetje fatsoenlijk die Franse Alpen wil bedwingen, dan moet ik nu echt m’n prioriteiten gaan stellen. Gezond eten, geen tussendoortjes meer (twee kilo eraf, bleek vanochtend, verrek), en vooral: keihard en gericht trainen.

Maar ja, dat vereist discipline. En laten we eerlijk zijn, dat is niet mijn sterkste kant. Dus dat wordt een soort van nieuwe levenshouding aannemen. Misschien helemaal niet zo’n slecht idee, bedenk ik me nu.