Kreupel en herboren
(Wandelen met Frank, deel zoveel)
Als je eenmaal de zestig bent gepasseerd, begint alles pijn te doen. Althans na het doen van dingen die je maar beter niet kunt doen. Zoals het maken van een wandeling van 19 kilometer. Wat zeg ik, na? Tijdens al.
We waren met zijn achten (vier bevriende stellen) een lang weekend in de Ardennen en op zaterdag gingen we uiteen. Vier gingen naar een ‘brocante’ (ik heb geen idee wat dat is), eentje ging kanoën op de Amblève, en twee gingen wandelen, vanuit Bastogne.
En ik? Wat ging ík eigenlijk doen? Ik had mijn zinnen gezet op een fietstocht naar Spa om vandaaruit via de Col du Rosier (of is het de Côte du Rosier?) terug te fietsen. Een mooie klim. Twee zaken hielden me echter tegen. Ten eerste het feit dat die dag de Waalse Pijl toertocht werd verreden. Met start en aankomst in Spa. En ik had niet zo’n zin in de drukte. Ten tweede het vooruitzicht om een groot deel van de dag alleen te zijn.
Ik ging dus mee met de wandeling. Thema: het Ardennenoffensief van december 1944. Een wandeling van – naar verluidt – zo’n 16 kilometer met start en finish bij het Bastogne War Museum. Drie uur wandelen, vooruit, moet kunnen.
Ach, ik kan er kort over zijn, het waren er vier. Vier uur wandelen door bossen, langs velden en weilanden, door een glooiend groen landschap, over slecht asfalt en onverharde paden. Soms slenterend, zoals door het fascinerende Boix de la Paix, soms stevig doorstappend. Het was een aanslag op lichaam en geest.
Vooral op het lichaam, want dat begon na een kilometer of twaalf enigszins te protesteren. Wandelen vereist namelijk een zorgvuldige techniek, en die techniek beheers ik niet. Althans, die houd ik maar een paar uur vol. Daarna ga ik slordig lopen. Een beetje sjokken.
Toen we na 19 kilometer wandelen weer bij het museum aankwamen had ik stramme kuiten en pijnlijke schenen en heupen. Ik was geradbraakt. Kreupel. Even zitten, want daarna moest ook nog door het museum worden geslenterd. In de auto terug naar ons vakantiehuisje voelde ik af en toe een krampje in mijn kuiten. Moe ook. Maar toen ik ’s avonds naar bed ging kon ik niet in slaap komen. Ik kon geen enkele ontspannen lighouding vinden. Of lag dat aan het bier en de wijn? Hoe dan ook, het werd een slechte nacht.
De volgende ochtend gingen Gaby en ik een rondje fietsen. Op de vijf kilometer lange klim L’Ancienne Barrière (250 hm), direct vanaf ons huis, wist ik gelukkig alle ellende weer uit mijn lijf te malen. Herboren.
Een lange klim als fysiotherapie, het moet niet gekker worden.
