Trager dan snelheid
Het is herfst. Het is koud en er staat een matig windje. Ik kijk op de regenradar en zie dat ik zo’n twee uur de tijd heb om het droog te houden. Om enige zekerheid in te bouwen bedenk ik een rondje van ongeveer 55 kilometer. Ik stap op en rij weg. De regen nadert uit het westen, maar de wind komt uit het zuiden. Dat betekent de eerste helft van mijn rondje wind tegen.
Dat voel ik meteen in mijn benen. Ik kom niet in een ritme, mijn hartslag is hoog en mijn snelheid is dramatisch. Wat is híer aan de hand? Een worsteling, harken, 30 kilometer lang. Zelfs op de terugweg met het windje schuin in de rug heb ik geen kracht, geen snelheid. Ondertussen is het ook behoorlijk hard en koud gaan regenen. Na bijna twee uur fietsen en 57 kilometer kom ik doorweekt, goor en uitgeput thuis.
Een verklaring voor deze traagheid heb ik niet. Is mijn conditie na twee weken van slecht weer en nauwelijks kunnen fietsen dramatisch achteruit gehold? Zijn het de twee glazen wijn van de avond ervoor? Het zal allebei meespelen. Maar die wijn moet toch al lang zijn verwerkt, en ik ben toch met een behoorlijke conditie uit de nazomer en het begin van de herfst gekomen? Misschien was het gewoon een toevallige slechte dag.
Maar er is nog een derde mogelijke verklaring: het weer. Bij lage temperaturen is de lucht ‘dikker’ en daarmee de luchtweerstand groter. Een effect dat nog wordt versterkt door de extra kleding aan het lijf. Hoe groot dat effect is, geen idee, maar misschien moet ik gewoon tevreden zijn met mijn gemiddelde van 28,5 per uur.