Keitjes
Erge bergen 90: Sankt Gotthardpas
Na de beklimming van de Furkapas op de eerste ochtend van onze bergweek dalen we af naar Andermatt, lunchen we in ons vakantiehuis, en stappen weer op. Op naar de Gotthard!
De klim start in Hospental en is eigenlijk een klim van niks. Nergens wordt het echt steil en heel lang is de klim ook niet, slechts negen kilometer. Er zijn echter drie factoren die het tot een uitputtingsslag maken. Ten eerste mijn benen die na de beklimming van de Furkapas al behoorlijk leeg zijn. Ten tweede het drukke verkeer. Dat maakt het fietsen een stressvolle aangelegenheid. Dit wordt nog versterkt door enkele wegwerkzaamheden, waarbij de weg op twee stroken voor de helft is afgesloten en het verkeer met behulp van verkeerslichten wordt geregeld. Opstoppingen. Slalommend langs de auto’s. Irritant en vermoeiend. Wat doen al die mensen hier? Er is toch een tunnel? Gelukkig is daar na 5 kilometer de afslag naar rechts, over de oude pasweg.
Maar dat is tevens de derde relevante inspanningsfactor, want de oude pasweg is geplaveid met keien. Die liggen er weliswaar relatief keurig bij, maar slaan toch behoorlijk in de benen. Kilometerslang klimmen, stuiterend en trillend over Zwitserse keitjes, met lege benen is dat geen pretje. Ik stop een paar keer, zogenaamd om wat foto’s te maken, maar vooral om even bij te komen. Toch is het een mooie route, want er is hier geen verkeer. En het uitzicht is fraai.
Op de top van de pas (2105 m) is het echter druk. Auto’s, bussen, motoren. De geur van aangebrande worst. We weten niet hoe snel we hier moeten wegkomen en kiezen voor de afdaling over de hoofdweg. Dat gaat in een razende vaart, ik tik zelfs bijna de 80 km/u aan, totdat de opstoppingen bij de wegwerkzaamheden mijn snelheid weer dempen tot het tempo van de auto’s.
De Gotthard, vervelende klim, gauw vergeten. Bier!
****
Naschrift: van de zuidkant, ook over keitjes, en met vele haarspeldbochten, is de klim overigens wel iconisch.
