Laat je niet imiteren!
Erge bergen 89: Furkapas
Ik was een week in Zwitserland. Standplaats Andermatt. Meest iconische klim in de buurt, althans wat mij betreft: de Furkapas. Die deden we (we waren met zijn achten) maar meteen de eerste ochtend. Hupsakee! Het was immers prima weer en de vooruitzichten voor de rest van de week waren enigszins onzeker. En de Furkapas is hoog: 2431 m. Daar kan het spoken.
De klim vanuit Andermatt bestaat in zekere zin uit vier delen. Eerst een vlak gedeelte, langs de spoorlijn, naar Realp. Dan een steiler, bochtig deel van 6 kilometer (8-9%), vervolgens gaat het een kilometer of drie wat rustiger omhoog (5-6%), en tenslotte volgt opnieuw een steiler, bochtig gedeelte (8-9%).
We rijden door een opvallend boomloos landschap. Meteen vanuit Andermatt hebben we een weids uitzicht op de bergen om ons heen. Wind en zon hebben hier vrij spel.
Aan het begin van de klim is een opstopping. Vele auto’s en motoren staan stil. We fietsen er langs. Er blijkt een Porscherijder uit de bocht te zijn gevlogen en daarbij een motorrijder te hebben geschept. We fietsen langs de plaats van ongeval die is afgezet door de politie. Ook een ambulance is ter plekke. Die kwam ons een kwartier eerder al met snerpende sirenes voorbij geraasd.
De opstopping bij het onprettige tafereel heeft als voordeel dat we vervolgens in alle rust de beklimming kunnen voortzetten, niet gestoord door langswalmend verkeer. Ik kom redelijk snel in een klimritme, al ga ik trager dan de anderen.
De zon schijnt, het is warm, en het zweet gutst van mijn voorhoofd in mijn bril. Na het steile stuk stop ik even om mijn windstopper-ondershirt uit te trekken, mijn bril af te zetten, een halve banaan te eten en wat te drinken. Dan verder.
Op de top van de col rijden we door naar de parkeerplaats. Hier de apotheose, het overweldigende en intimiderende uitzicht naar beneden: de afdaling naar Gletsch, en het uitzicht op de haarspeldklim van de Grimselpas en het omliggende bergmassief in de verte.
****
Twee dagen later. Het is fris en bewolkt. Ik ben alleen, de andere mannen kiezen voor de beklimming van de Nufenenpas en de Gotthardpas. Ik heb geen zin in de Nufenen: te lang te zwaar. Ik beklim opnieuw de Furkapas en zet vervolgens de afdaling in naar Gletsch. In mijn hoofd zingen de woorden rond van de voetbalcoach van een voormalig collega van mij: “Laat je niet imiteren!”
Want dat is het: een spannende, intimiderende afdaling. De haarspeldbochten lijken soms in het luchtledige te hangen. Het iconische maar verlaten en dichtgetimmerde Hotel Belvédère in de derde haarspeldbocht staat er machtig treurig bij. Voorzichtig wring ik me door de bochten. Het laatste stuk van de afdaling is gelukkig wat vlakker en overzichtelijk. Hier kan ik al wat zekerder naar beneden razen.
In Gletsch neem ik vervolgens de afslag naar de Grimselpas. Ik kijk om in ontzag: ben ik daar helemaal naar beneden gereden?
****
Drie dagen later. Zonnig maar fris. De laatste dag van de week, de laatste col van de week: de Furkapas, nu vanuit Gletsch. Ik kijk omhoog in ontzag: moet ik daar helemaal naar boven?
Vanuit Gletsch gaat de weg eerst geleidelijk met 6-7% omhoog. Dan volgt het steilere haarspeldengedeelte van 8-10%. En dat valt me niet mee, ik heb immers die dag al de Grimselpas en de Oberaarsee in de benen. En al die andere beklimmingen van de afgelopen week. Als het een kilometer lang met 10% omhoog gaat, breek ik. Ik stop om even uit te hijgen, een stuk banaan te eten en wat te drinken. Maar ik weet ook: ik ben er bijna. Ik fiets verder omhoog en maal in een hoog beentempo op mijn kleinste versnelling langs Hotel Belvédère en naar de top van de col. Nog één keer kijk ik om in de intimiderende diepte en verte.
Ik trek een jasje aan en waag me aan de afdaling. Die is vervelend, althans voor een angstige en onhandige sukkel als ik: bochtig, hobbelig, soms steil en in plaats van een degelijke vangrail staan er betonnen paaltjes langs de afgrond; geen gelegenheid om rustig om me heen te kijken, maar de volle concentratie gericht op de weg, de bochten en het schaarse verkeer.
In de laatste negen vlakkere kilometers naar Andermatt denk ik nog even flink aan te zetten, maar daarbij word ik vervelend gehinderd door een harde koude wind tegen.
De Furkapas zal me nog lang bijblijven.
****
Naschrift: zoals gezegd, op de Furkapas kan het spoken. Twee dagen na die laatste beklimming was de pas onbegaanbaar vanwege sneeuwval.
