Zweetdief
Zondagochtend. Tijd om een stukje te fietsen. Na mijn 100+tocht van vrijdag, waarvan de helft met harde wind tegen, ben ik van plan om het rustig aan te doen. Maar dat zal niet eenvoudig zijn, want ook vandaag staat er een stevige wind.
Eerst maar eens beginnen met windje mee. Rustig aan. Ik fiets via Kwintsheul en Schipluiden naar Maassluis. Vervolgens kies ik wat lafjes voor het fietspad langs de Waterweg. De harde wind staat schuin tegen maar wordt daar enigszins gedempt door de hoge bomen. Ik rijd zo rechts mogelijk om zo min mogelijk wind te vangen.
In mijn spiegeltje zie ik een fietser aankomen. Hij wordt steeds groter en zit even later in mijn wiel. Daar blijft hij hangen. Ik voer het tempo een beetje op maar hij blijft in mijn wiel. Ik doe het even rustiger aan, maar hij gaat me niet voorbij. In de kronkeling omhoog naar het gemaal probeer ik hem van me af te schudden, maar hij blijft stoïcijns in mijn wiel hangen. Irritant. Pas na de overweg bij Hoek van Holland, twee kilometer verderop, verlaat hij mijn achterwiel en slaat linksaf. De zweetdief.
Als ik even later tussen ’s-Gravenzande en Ter Heijde door de duinen fiets, met volle wind tegen, zie ik in mijn spiegeltje opnieuw een fietser aankomen. Hij wordt steeds groter, blijft even in mijn wiel hangen en gaat me dan voorbij. Hij lijkt een stuk harder te gaan dan ik, maar blijft vervolgens op een meter of dertig voor me hangen. Hij loopt niet verder uit.
Ik probeer hem te volgen, en dat lukt. Hij heeft het blijkbaar ook niet makkelijk tegen die wind. Ik probeer hem te achterhalen op het duinklimmetje van het Schelpenpad maar dat lukt niet. Hij fietst even hard als ik naar boven. Toch blijft hij een mooi richtpunt en op het nauwelijks waarneembare klimmetje bij Kijkduinpark achterhaal ik hem en blijf even een minuutje in zijn wiel hangen. Dan ga ik naast hem rijden. “Fijn windje hè?”, zeg ik. Hij lacht. Aan het eind van het fietspad, in Kijkduin, sla ik rechtsaf, hij gaat naar links. “Hoi!”
Als ik thuiskom concludeer ik dat ik me toch weer heb laten opjagen dit laatste uurtje. Mijn gemiddelde evenwel: bedroevend. Maar lekker gefietst hoor, mij hoor je niet mopperen.