Grace Kelly

Erge bergen 84: Col du Galibier

De laatste kilometer is zwaar. Stukken van 11-12% dwingen mij om die staand op de pedalen te bedwingen. Als ik hijgend boven kom, zet ik mijn fiets tegen het houten hek aan de kant van de weg en ga op het hek zitten. Ik ben er. Ik hoor dat de anderen naar me roepen, maar ik versta ze niet. In de waas van vermoeidheid, opwinding en bevrediging, staar ik wat wezenloos naar het grote bord aan de overkant van de weg. Hoe lang ik daar zo zit, weet ik niet, maar dan dringt het staccato geroep van de anderen tot mij door.

“Wij gaan terug, we krijgen het koud. Lunch in La Grave!”

“Ja, is goed, tot straks.”

Ik sta op om wat foto’s te maken, de rest van mijn banaan te eten en mijn windstopper aan te trekken. Mijn armstukken laat ik in mijn zadeltas, zo koud is het nou ook weer niet. Bovendien gloei ik nog na van de inspanning en de opwinding.

***

Die inspanning was langdurig. Vanaf de start van de klim in Le Clapier moeten in 43 kilometer 1900 hoogtemeters worden overwonnen. Daarmee is het vooral de lengte van de klim die in de benen slaat, want nergens wordt het echt steil. Behalve dan in die laatste kilometer.

Ik had me voorbereid op een saaie weg naar de Col du Lautaret (geen idee waarom), maar dat blijkt onterecht. Het is een prachtige route langs het grote stuwmeer Lac du Chambon, door verschillende verlichte tunnels en met uitzicht op vers besneeuwde bergtoppen en gletschers in het Massif des Écrins. De weg gaat met kalme percentages omhoog.

Net voorbij de afslag op de Col du Lautaret stop ik even om een stuk ontbijtkoek en een halve banaan te eten en wat slokken uit mijn bidon te nemen. Na een minuut of vijf fiets ik verder. De weg naar de top van de Galibier voert kronkelend door een majestueus, groenbruin, bruingeel en rozebruin berglandschap. De lieflijke pasteltinten lijken in tegenspraak met de kaalheid en woestheid van de bergen. De weg gaat nu continu met 7% omhoog, maar de vermoeidheid in mijn benen wordt weggewuifd door het genot van de beklimming. Hier te fietsen, na het jarenlange verlangen dit ooit te doen. Als het bedrijven van de liefde met een onbereikbare vrouw. De Col du Galibier is de Grace Kelly onder de cols, de mooiste van allemaal. Ik vermoedde het, en het is zo. Inspanning, ascese, opwinding, extase.

***

Dan stap ik weer op en daal af, de eerste kilometers behoedzaam en goed om me heen kijkend, maar vanaf de Lautaret met toenemende snelheid, in een razende vaart naar de lunch in La Grave.

(18 september 2020, 121 km, 2585 hm)

****