Een hete klim zonder naam
Erge bergen 86: Passo di Baia
Met de auto op weg van San Martino di Castrozza naar ons vakantiehuis in Celado komen we in het gehucht Chioè bij een splitsing. GoogleMaps stuurt ons naar links, terwijl die voor de weg rechtdoor dezelfde tijd naar onze bestemming aangeeft. Ik kijk op GoogleMaps en zie dat de weg naar links via een groot aantal haarspeldbochten omhoog gaat. Onder protest in de auto kies ik voor linksaf. Het protest is gedurende de rit begrijpelijk: de weg is smal, het asfalt is matig en de eindeloze haarspelden zijn niet echt comfortabel. Samen met de neergutsende regen die even later overgaat in oorverdovende hagel zorgt dit voor een enigszins gespannen sfeer in de auto en voor gemopper op het niet altijd navolgbare GoogleMaps. Als we in Celado aankomen houdt het langzaam op met regenen en wachten we in de auto in stilte op de vakantiehuisverhuurder. Maar die haarspeldenweg zit in mijn hoofd.
Een paar dagen later (het is dan 25 juli) besluit ik het erop te wagen. De zon schijnt en het belooft een warme dag te worden. Ik neem de afdaling naar Castello Tesino, volg de eerste stijgende kilometers naar de Passo Brocon, en sla dan rechtsaf, de SP40 op, naar Roa. Een lange, prachtige afdaling volgt. Die voert me via Roa naar Chioè, op 450 meter hoogte. Hmm, dat wordt dus ruim 700 meter klimmen naar Celado.
Inmiddels is het warm. De zon brandt en het zweet gutst in de eerste haarspelden al snel van mijn voorhoofd. Na 200 hoogtemeters stop ik even in een haarspeldbocht in de schaduw van een boom. Ik trek mijn doorweekte zweethemd uit en stop die in mijn zadeltas.
De klim is onregelmatig maar de meeste tijd steil: 10-12%. En wat vervelender is: mijn derailleur hapert. Op de kleinste twee versnellingen ratelt hij, en springt hij regelmatig over. Een aantal maal loopt zelfs mijn ketting eraf. Ik kijk al fietsend naar mijn derailleur en zie dat hij op de kleinste versnellingen niet goed spoort, ja zelfs een beetje krom lijkt. Op een gegeven moment – na een bijna val vanwege het staand in het luchtledige van een afgelopen ketting trappen – ben ik het zo zat dat ik mijn fiets tegen een paaltje parkeer en mijn derailleur een klein stukje naar buiten buig. Ik stap weer op en merk dat de boel lijkt gefikst. Toch blijf ik voorzichtig en durf niet te gaan staan, zelfs niet op de steilste passage van 17%. Harkend, zwoegend en zwetend fiets ik naar boven.
De top van de weg blijkt op 1200 meter hoogte te liggen, de laatste paar kilometers naar Celado zijn relatief vlak. Vanaf Celado rij ik uit nieuwsgierigheid nog een klein stukje door, maar na een vijftal kilometers keer ik om en daal ik af naar ons vakantiehuis.
Het was een kort maar hevig ritje, 40 km, 1060 hm. En de naam van de haarspeldenklim? Geen idee.
Als ik mijn ritje na afloop analyseer, zie ik dat het Strava-segment van de klim Passo della Baia heet. Ook goed, Passo della Baia dus.
