Een stille afdaling
Erge bergen 77: Passo Brocon (en 77a: Passo di Celado)
Hebben jullie wel eens van de Passo Brocon gehoord?
Ik ook niet.
De Passo Brocon ligt in de zuidelijke Dolomieten, en vormt de verbinding tussen het dal van de Vanoi en de ‘hoogvlakte’ van Tesino. Op onze autorit van San Martino di Castrozza naar Celado zie ik een bruin bord dat naar de Passo Brocon wijst. Dat maakt me nieuwsgierig. Op een wegenkaart van de regio die in ons vakantiehuis ligt zie ik dat de pas niet alleen via de hoofdweg vanuit Castello Tesino (de SP79) te bereiken is, maar ook via een ‘witte weg’ achterom via Valmalene. In alle rust naar boven. Dat spreekt me wel aan.
Dat van die rust klopt volledig, maar verder is de klim een lange lijdensweg. Vanuit Piave Tesino, dat op 830 meter hoogte ligt, stijgt de weg eerst geleidelijk en fraai langs een woeste bergbeek, maar dan gaat het serieus omhoog, kilometers lang met 10-12%. Het is heet, zo aan het eind van de middag, maar gelukkig is de weg omgeven door schaduwgevend bos. Het wegdek is slecht, met gaten, scheuren, kuilen, losliggend grind en andere troep uit het bos. De benen zijn zeldzaam brak, na de huttentocht van de afgelopen vier dagen. Af en toe stop ik even om uit te hijgen, op de kaart te kijken (hoe ver is het nog?), en wat te drinken. De weg is leeg, en ook op de fraai gelegen camping waar ik langsfiets zie ik slechts een paar tenten.
Als ik op 1600 meter hoogte kom, vlakt de weg af en takt aan op de hoofdweg. Het is een lelijke plek, met wat skiliften en een groot kaal terrein waarvan me niet duidelijk is wat de functie is. Ik rijd over de vlakke weg door naar de pas en passeer daarbij twee tunneltjes. Daar had ik geen rekening mee gehouden. Mijn lampjes liggen nog in het vakantiehuis. Geen probleem, geen verkeer. De pas ligt op 1616 meter hoogte en biedt een geweldig uitzicht naar het noorden op de hoge Dolomietentoppen in de verte. Op de pas staan twee herbergen annex restaurants en een oorlogsmonumentje.
Ik draai mijn fiets om en zet koers terug naar Castello Tesino. Ditmaal over de SP79. Het is een heerlijke afdaling, met lange overzichtelijke stukken, wat flauwe bochten, een paar haarspeldbochten en redelijk tot goed asfalt. Het is niet alleen een mooie maar vooral een bizarre afdaling, want in de 17 kilometer naar Castello Tesino komt me namelijk geen enkele auto tegemoet of voorbij. Nul. Het is volkomen stil op de weg. Waar is iedereen? Een zeldzame ervaring.
Pas in Castello Tesino zie ik weer mensen. Ik fiets door het levendige centrum, daal nog iets verder af naar de SP246, en begin daar aan de slotklim naar ons vakantiehuis in Celado. In de vroege avondzon maal ik de 350 hoogtemeters op de 6-8%-klim rustig weg. In het vakantiehuis wacht na een kleine 50 km en 1220 hm een ijskoude Moretti. En nog één.
Passo Brocon, saluti!
