Een onwillig lijf
Dolomieten, dag 5, 9 juli (slot)
Na vier dagen, 350 kilometer en bijna 10.000 hoogtemeters (volgens het altijd optimistische Strava) is mijn lijf toe aan een rustige afsluiter in de Dolomieten. Niet alleen begin ik behoorlijk moe te worden, waardoor ik al vrij snel naar mijn kleinste versnelling grijp, ook heeft zich de afgelopen dagen een vervelend pijnlijke kleine ontsteking op mijn rechter zitvlakje gevormd, waardoor ik vaker dan gewenst en gebruikelijk uit het zadel moet en staand moet klimmen.
Het plan is om de Passo Staulanza vanaf de noordwestzijde te beklimmen. Vanwege een wegafsluiting moet daartoe een ommetje via de Passo di Santa Lucia worden gemaakt. Vooruit, dat is alleszins te doen.
We weten de weg, het eerste deel van de klim (en een stukje afdaling) is identiek aan de route naar de Giau, en de mooie rustige klim van de Staulanza die daarna volgt, zijn we twee dagen geleden afgedaald.
Ik fiets rustig naar boven. Dat klinkt relaxt, maar harder dan rustig kan ik niet. Ik kijk om me heen en geniet voor de laatste keer van het uitzicht, van de inspanning en van de gedachteloosheid.
Op de terugweg lunchen we op de top van de Passo di Santa Lucia bij restaurant Belvedere (nomen est omen) en daarna scheiden onze wegen. Mijn twee vrienden pakken nog even de Fedaia van de lastige kant, ik laat die gifbeker lafjes aan me voorbij gaan en zoef terug naar ons appartement.
Klaar.
