Een lekke band als symbolisch toetje

Ik reed een klein rondje van 42 kilometer, over natte vieze wegen. Op het laatste stukje door de duinen voelde ik het al: een afloper. Langzaam liep mijn achterband leeg. Dat deed die gelukkig dusdanig langzaam, dat ik gewoon naar huis kon fietsen. Nou ja, gewoon, dit even afgezien van een enorme zwieper van mijn achterwiel in een bocht die ik te snel aansneed. Ik bleef gelukkig overeind.

Thuis gekomen wreef ik met mijn vinger over mijn achterband. Die bleek op enkele punten tot op het canvas versleten. Huh? Twee conclusies trok ik daaruit: 1) ik moet vaker mijn banden checken voordat ik ga fietsen; en 2) deze bandjes gingen blijkbaar slechts 4000 kilometer mee. Vond ik toch een tegenvaller, want het waren dure dingen.

De nieuwe stevige winterbanden die ik kocht heb ik zojuist op mijn fiets gezet. Dat viel niet mee. Die nieuwe banden zijn niet alleen significant zwaarder dan mijn oude, maar ook een stuk stugger. Mijn duimen zijn schraal en pijnlijk van het duwen en trekken van de bandjes over de velgen. Maar nu kan ik weer veilig het nieuwe jaar in.

Fietsjaar 2017 geef ik niet hoger dan een zeven. Ik heb mooie tochten gereden, maar niet zoveel gefietst als vorig jaar. Bovendien was mijn conditie niet altijd even optimaal. Mijn week in de Italiaanse Alpen was daardoor zwaar. Het hoogtepunt, de beklimming van de Timmelsjoch, was daarmee ook de zwaarste rit van het jaar. Ook in het naseizoen heb ik weinig gefietst. Te weinig tijd, te slecht weer, te slappe smoezen. Die lekke band van afgelopen week was in die zin symbolisch.

Maar ik ga met nieuwe banden en veel optimisme het nieuwe jaar in. Ik wens jullie allemaal een gezond, vrolijk en sportief 2018!

2017:

Hoogste punt: Timmelsjoch(Passo Rombo, 2509 m)

Mooiste rit: Val Martello

Natste rit: Amstel Gold Race

Zwaarste rit: Timmelsjoch

Ergste korte helling: Côte de la Redoute

Lekkerste rit: Den Haag – Culemborg(32 km/u)