Eindelijk rust
Erge bergen 54: Val Martello
Donderdag 29 juni. Opnieuw een dag met veel bewolking en kans op regen. De Stelviokansen worden steeds kleiner.
Mijn fietsvrienden vertrouwen het niet. Twee van hen nemen een rustdag en vier anderen nemen de auto naar Trento om daar in de zon te fietsen. Maar Willem en ik niet. Wij willen naar Val Martello.
Net als Val Senales is Val Martello een doodlopend dal, dit keer aan de zuidkant van de Adige, met het eindpunt bij het Ortler-massief, in het Parco Nazionale dello Stelvio.
Vanaf standplaats Rablà moeten we daartoe eerst zo’n 30 kilometer over het fietspad langs de Adige naar Goldrain fietsen. Even de benen warmdraaien. Vanuit Goldrain, dat op 650 meter hoogte ligt, voert de weg landinwaarts. De klim van Val Martello is 22 kilometer lang en eindigt op 2068 meter hoogte.
Na een aanloopje van een paar kilometer gaat het meteen kilometers lang stevig omhoog, met 9-10%. Ik zoek naar een ritme. Willem, die even was gestopt voor een sanitaire onderbreking, haalt me op het steile stuk weer in. Even rijden we samen door de haarspeldenpassage met een fraai uitzicht over het dal van de Adige, en dan zeg ik “Ga maar, ik zie je boven wel”. Willem, zeven jaar jonger, tien kilo lichter, rijdt van me weg. De weg vlakt even uit, maar stijgt daarna onverbiddelijk verder, met 7-8-9%.
De weg loopt parallel aan de kronkelende en snelstromende beek. Het dal is groen en vruchtbaar, het uitzicht op de Ortler is indrukwekkend, al hangen er witte en grijze wolken voor. Ach, wat moet ik ervan zeggen: het is een werkelijk schitterende klim. Onregelmatig en zwaar, zeker, maar het landschap is prachtig en de weg is bijna zonder verkeer. Een ongekende rust valt over me heen. De vogels fluiten, de beek ruist en af en toe hoor ik een fietser hijgen. Hé, dat ben ik!
Dan een bordje: 14%! Twee haarspeldbochten voeren steil naar boven. Het is niet fijn, maar wel grappig. Ik stop even om een foto van de eerste haarspeldbocht te maken.
Een paar kilometer verder, weer een bordje: 13%! Opnieuw een haarspeldenpassage, maar nu één van zes bochten. Ik ben dol op haarspeldbochten, maar dit is niet leuk meer. Ik vecht mezelf omhoog. Aan het eind van de haarspeldbochten kom ik bij een vaalgroen stuwmeer. De weg vlakt af. Even bijkomen.
Maar het bijkomen duurt niet lang. Opnieuw word ik getrakteerd op een serie haarspeldbochten, nu zijn het er acht en ook hier kronkelen ze met 13-14% steil omhoog.
Dan is het afgelopen en fiets ik langs een hotel. Even later zie ik Willem staan, op een terrasje bij een kiosk. Ik grijns naar hem en rij door tot dat de weg onverhard eindigt bij een hek. Ik neem er een foto van, draai dan om en parkeer mijn fiets even later bij de kiosk tegen een hek.
Eerst een blikje cola, en hé, wat zie ik daar? Ze verkopen hier niet alleen souvenirs maar ook bratwurst op een broodje! Yes! Precies waar ik zin in heb.
Als we op het overdekte terrasje onze bratwurst zitten te eten, begint het te regenen. Hard te regenen. Ook wordt het fris en ik trek mijn mouwstukken, mijn windstopper en mijn regenjasje aan.
We besluiten terug te gaan, ondanks de regen, want die lijkt voorlopig niet op te houden. En we hebben het koud. Het is slechts 8 graden hier boven. Willem laat zich zoals te doen gebruikelijk als een sierlijke steen naar beneden vallen en als contrast hang ik in de natte, steile serpentines constant in de remmen. Ik daal weer eens als een oud wijf. Als het na een kilometer of acht stopt met regenen en de zon zelfs weer doorbreekt, krijg ik het weer een beetje warm. De weg dampt.
In Goldrain staat Willem op me te wachten. Ik trek mijn regenjasje weer uit en samen fietsen we terug naar Rablà.
Val Martello is een echte aanrader.
(Meer info: CyclingUp)
