Twee fijne Ardennenklimmetjes

Erge bergen 48 en 49: Côte de Stockeu en Côte de la Redoute

Afgelopen weekend was ik met mijn vrienden van de SA/CB in de Ardennen. Voor vrijdag had ik een route van 120 km bedacht die ons na zo’n 40 km over de Stockeu en na zo’n 100 kilometer over de Redoute zou voeren. Een beetje de benen testen. De Côte de Stockeu en Côte de la Redoute behoren tot de zwaarste klimmen van België en zijn bekend uit de klassieker Luik-Bastenaken-Luik.

Na de hobbelige kasseien-afdaling in Stavelot rijden we over het bruggetje over de Amblève. Vandaar gaat het vrijwel rechtdoor omhoog. Steil omhoog. Rue de Stockeu. Ik schakel naar mijn allerkleinste versnelling, want ik weet: schakelen op een steile klim is onmogelijk. Of funest.

Het gaat meteen met 10% omhoog, dan 13%, 14% en zo gaat het door, tot 19% aan toe. Het is zwaar, maar ik ben nog fris, al is mijn conditie matig. Staand op de pedalen kom ik hijgend boven, bij het monument voor Eddy Merckx. Maar wat heet boven? Waar de renners in Luik-Bastenaken-Luik hier laf linksaf slaan, terug naar Stavelot, stijgt de weg rechtdoor gewoon verder door, tot het officiële bordje: Col du Stockeu. Huh? Is dit een col?

Na 100 kilometer te hebben gefietst, rijden we door Remouchamps. Hier start de klim van de Côte de la Redoute. Die klim begint heel lelijk, langs een aanvoerweg van de autosnelweg, en gaat meteen met 8-10% omhoog. Na een meter of 500 draait de weg naar links en gaat het steiler tussen de velden en weilanden omhoog: 14%, met uitschieters naar 16%. Hoe het kan weet ik niet, maar ik haal zelfs Thijs in. Even bijkomen op een stukje van 8%, maar dan gaat het weer steil verder: 14%, met uitschieters naar 19%. Hijgend, zwetend, slingerend, stampend, vloekend, zuchtend, staand op de pedalen, rukkend aan mijn stuur, het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ik bij het verlossende bochtje naar links ben. De zon brandt op mijn helm, mijn keel voelt als droge beschuit, en mijn hartslagmeter geeft 182 bpm aan. Dan is het ergste leed geleden en maal ik, zelfs nog opschakelend, langs de zendmast. Ik drink mijn bidon leeg en kijk achterom: Thijs is nergens te zien. Ik vind dat raar, want langzamer dan ik is op de Redoute nog nooit iemand naar boven gezwoegd. Ik kom bij de anderen en we wachten met zijn drieën op Thijs.

Telefoon. Thijs. Ketting gebroken. Op het steilste stuk. Hij kan dat.

Na enig zoeken vinden we in Remouchamps een spetterende fietsenwinkel. De ketting wordt gerepareerd en we fietsen terug naar onze B&B in Andoumont. Er staat 130 km en bijna 2000 hm op de teller. We zijn toe aan bier.

De Redoute is een kreng. Erger dan de Stockeu. Wat de statistieken ook maar mogen beweren.

Stockeu tot Merckx-monument

Stockeu helemaal

De Redoute, het kreng