Een goede voorbereiding (Ullrichfrühling)

De Amstel Gold Race maakte me duidelijk dat er nog wel wat aan de conditie te verbeteren viel. Maar eind juni was nog ver weg, dus er was nog tijd.

Een volgend trainingsritje bracht me evenwel in verwarring: het ging namelijk goed en hard. Dat gaf hoop en vertrouwen. Maar toen werd de opbouw verstoord door een korte vakantie: 11 dagen naar Zuid-Italië. Nou dan weet je het wel: ik kon me nauwelijks beheersen in dat beloofde land van melk en honing (lees: pasta, pizza, ijs en gebak). Veel gegeten, weinig bewogen. De kilo’s vlogen eraan, ik zag en voelde mezelf vervetten. De broekriem zat elke dag strakker. Ik durfde op een gegeven moment niet meer in de spiegel te kijken. Op het strand hield ik schaamtevol mijn t-shirt aan. De conditie holde achteruit. En elke dag zag ik meer op tegen de Stelvio die eind juni op me wacht.

Slechts één keer heb ik enigszins bewogen. In Gallipoli huurden we fietsen. Voor 5 euro per dag werden ons vijf gammele stadsfietsjes ter beschikking gesteld. Allemaal in dezelfde maat, waardoor die voor mijn jongste zoon (1.40) veel te groot was en die voor mij (1.87) en mijn vriendin veel te klein. Het was geen gezicht. Toch hebben we er nog zo’n 25 kilometer op afgelegd. Strava liet ik maar uit. Pijn in mijn kont na afloop.

Alles bij elkaar was dat niet bepaald een ideale voorbereiding op wat me in de SA/CB-driedaagse van komend weekend te wachten staat. De hellingen in de Ardennen zijn namelijk genadeloos. De Redoute, de Stockeu, de Wanne, de Vequée, noem ze maar op, heel de reutemeteut staat vrijdag al op het programma. Dat wordt zwiepend en hijgend naar boven. Als laatste van ons groepje. Dat zal me leren!

Vervolgens heb ik nog een ruime maand om de laatste kilo’s eraf te trainen en in redelijke vorm en fatsoenlijke gedaante naar de Italiaanse Alpen af te reizen.