Een paar kilo lichter
Ik ging een weekje fietsen in de Franse Alpen. Conditioneel was ik redelijk op orde en zeker niet minder dan vorig jaar. Bovendien hield mijn rug het uitstekend het afgelopen voorjaar. Tijdens het fietsen nooit last van gehad, ook niet bij langdurige inspanningen, zoals de Amstel Gold Race en het weekend in de Eifel. Dat alles stemde optimistisch.
Het enige waarmee ik ontevreden afreisde naar Frankrijk was mijn gewicht. Mijn streefgewicht was namelijk 78 kilo en daar zat ik ruim twee kilo boven. Dat moest ik allemaal die bergen opsjouwen. Toch teveel gegeten in het voorjaar, zo luidde mijn keiharde conclusie. En ter compensatie daarvan te weinig gefietst, want zo eenvoudig liggen de zaken.
Af en toe, op de ergste (steilste en/of langste) hellingen, heb ik die kilo’s vervloekt. Zeker als ik het overtollige gewicht van mijn permanent gevulde tweede bidon (want je weet maar nooit) daarbij optelde. Laat ik het zo zeggen: ik heb de afgelopen week vaak aan Michael Rasmussen gedacht.
Toen was de week voorbij en was ik weer thuis. Ik ging op de weegschaal staan: 78 kilo!
Had ik daar zomaar mijn streefgewicht bereikt.
En toch zag ik rond mijn middel nog wel wat ruimte voor verdere verbetering. Nu doorpakken.