De Ronde, een terugblik

Oude Kwaremont

Sommige ellende vergeet een mens. Pijn bijvoorbeeld. Je weet nog dat het pijn deed, maar hoe het echt voelde kun je niet meer terughalen.

Neem nu het fietsen over de Vlaamse kasseien. Ik was vergeten hoe dat voelde. Ja, trillen, hobbelen, stuiteren, dat wist ik nog wel. Maar hoe het echt voelde, dat was ik vergeten.

De Paddestraat, verschrikkelijk. De Haaghoek ellendig, vooral de stukken naar beneden. Trillende polsen. Zoeken naar de beste route. Schudden en slingeren. Afgetrilde bidons ontwijken, anderen ontwijken, anderen die jou ontwijken. Overleven tot het afgelopen is.

Dat alles was ik vergeten.

Mijn angsten vooraf waren overbodig. Het weer was prima, mijn conditie meer dan behoorlijk, geen lekke banden, geen man met de hamer, niet gevallen.

Wel moest ik verdomme twee keer van de fiets af. Op de Koppenberg, vanwege een val vlak voor me. En op de Paterberg, vanwege grote drukte en stilstand voor me. Beide keren op het steilste stuk, dus dat was jammer. Gelukkig kon ik op de Paterberg na tien meter onhandig lopen weer opstappen door me aan een dranghek af te zetten en verder ploeteren.

De overige hellingen gingen probleemloos. Zelfs de Oude Kwaremont – nog zo’n angst vooraf – ging in een vrij straf tempo.

De volgende dag had ik gek genoeg nergens last van. Niet van mijn benen, niet van mijn polsen, niet van mijn nek, niet van mijn rug. Te voorzichtig geweest waarschijnlijk, te rustig gereden. Laf.

Maar heerlijk gefietst.