Pi-r-kwadraat

Het mistte vanochtend. Mist is koud. Mist is nat.

Toch ging ik fietsen. Het duurde even voordat ik het warm had, maar toen kon ik ook echt genieten. Want mist beperkt het zicht, maar opent de geest.

Het grootste deel van mijn fietsrondje was het zicht nog geen honderd meter. Dan schuif je dus op een kleine bewegende schijf door de wereld. Pi-r-kwadraat. Geen weidse vergezichten die de fietser afleiden, maar een beperkt zicht, op een verschuivende grijze muur, waardoor de fietser zijn blik naar binnen richt of, de ultieme ervaring, aan totaal niets denkt. Niets. Het is het omgekeerde van hallucinerend. Het is geweldig.

En maar blijven trappen, 90 rpm, 30+, 150 bpm, blijven trappen. En denken aan niets.

Het zou wat vaker moeten misten.