Prioriteiten stellen

Prioriteiten stellen, daar heb ik het altijd moeilijk mee gehad.

Neem nou afgelopen dagen. Op mijn werk is het momenteel nogal druk, en er moet deze week wat af, dus vrijdagmiddag dacht ik: kom, laat ik maar wat werk mee naar huis nemen. Kan ik maandagochtend aan werken. In alle rust.

Maandag is mijn vaste vrije dag. Ik werk vier dagen van negen uur, en op maandag ben ik vrij. In de middag zijn de kinderen thuis, maar ’s ochtends als ze op school zijn, heb ik alle gelegenheid om te doen wat ik wil. Met lekker weer ga ik fietsen, in de winter ga ik fitnessen.

Die ontspannende gewoonte is lastig te doorbreken. Eigenlijk had ik moeten werken maandagochtend, maar toen ik om half tien achter de computer kroop, merkte ik: dat gaat niet lukken. Ik werd gewoon naar buiten gezogen.

Ik kleedde me om, pakte mijn racefiets uit de schuur en reed weg. De straten en fietspaden waren nog nat van de regen die die nacht was gevallen en in het zuiden doemden aan de horizon nieuwe grijze wolken op. Een klein rondje, 45 kilometer in anderhalf uur. Het was klam. Normaal gesproken mijn favoriete fietsweer, maar er stond een verraderlijk windje.

Toen ik weer thuiskwam, begon het hevig te regenen. Net op tijd binnen.

Douchen, eten, drinken, werkmail verwerken (dat wel), gauw weer uitloggen en naar school om Sil te halen.

Buiten was het inmiddels heel warm geworden. De zon scheen, dus dat gaf me weer thuisgekomen mooi de gelegenheid om mijn fiets schoon te maken. Want die was vanochtend behoorlijk goor geworden.

Gepoets komt na de zonde. Gemengde gevoelens. Van gereformeerden huize, vandaar.