Geen matje: boem!
Ik heb de laatste weken veel gefietst. Dat had twee positieve effecten: ten eerste deed dat mijn tijdens de vakantie ver ingezakte conditie goed, ten tweede wende mijn kwetsbarerugweer aan de belastende houding op de racefiets.
Afgelopen woensdagavond nog. Twee uur hard gefietst en na afloop geen centje pijn. Terwijl er toch een flinke wind stond. Ik voelde mij goed.
De volgende ochtend. Gisteren dus. Ik ga douchen om wakker te worden en vergeet een douchematje neer te leggen op de stenen badkamervloer. Dat hing te drogen over de rand van de badkuip. Ik stap met mijn natte lijf uit de douche en glij uit. In een fractie van de seconde van mijn val overzie ik de mogelijke consequenties: mijn rug, of erger. Nog een meevaller dat ik niet mijn hele leven aan me voorbij zie trekken. Ik laat me maar vallen, er is niets meer aan te doen, en ik klap met mijn gladde, natte, blote lijf tegen de stenen vloer. De bonk is door het hele huis te horen.
Ik sta op en ik voel aan mijn rug dat het niet goed zit. Die doet pijn. Ik kijk in de spiegel. Ik sta scheef (gedevieerd, zou mijn osteopeut zeggen). Ik hef mijn rechter knie. Dat gaat prima. Ik hef mijn linkerknie, en dat trekt hevig in mijn onderrug. Toch lijkt het allemaal mee te vallen.
Ik droog mij af, loop naar boven, ga plat op mijn buik op mijn bed liggen en doe een rugoefening. Ik sta weer op, ik merk geen verschil, en kleed mij aan.
De hele dag breng ik door met een pijnlijke rug. Zitten is vervelend, de vergaderingen van de ochtend komen dan ook slecht uit.
Die avond ga ik vroeg naar bed. Plat. Rust.
Vanochtend ben ik zo stijf als een plank, en sta ik nog steeds uit het lood. En wat erger is, de rugpijn is erger geworden. Ik kan nauwelijks mijn sokken aandoen. Ik ben weer de kreupele, oude man die ik niet wil zijn.
In de loop van de dag word ik pas weer wat soepeler. Maar de pijn blijft. Ik bel mijn osteopeut. Maandagochtend heeft hij een gaatje.