De trauma’s de baas

Ik denk met weinig plezier terug aan het ziekenhuis. Zeker, het verpleegkundig personeel is lief en zorgzaam, maar als ik aan het ziekenhuis denk, staan mij vooral twee vervelende, ja zelfs traumatische ervaringen voor de geest.

Ten eerste de sondevoeding. Toen ik voor de tweede keer werd opgenomen in het ziekenhuis, was ik dermate verzwakt en ondervoed dat besloten werd tot sondevoeding over te gaan. Daartoe werd een slangetje door mijn neus en keel naar de ingang van mijn maag geduwd. Door het slangetje werd vervolgens continu voeding in mijn maag gedruppeld. De fles met die voeding leek nog het meest op een fles pannenkoekenbeslag. Ik kon er niet naar kijken.

Het inbrengen van de sonde was afschuwelijk. Ik kan er nauwelijks zonder opnieuw kokhalzen aan terugdenken. En de sonde zelf was vervelend. Hij kriebelde aan mijn neus en irriteerde in mijn keel. De constante neiging om hem weg te slikken. Dat duurde bijna een week. Mijn overheersende gedachte: dit nooit weer.

Ten tweede: tijdens het chemo-infuus moest ik, om mijn mondslijmvliezen te beschermen en te koelen een uur lang ijsblokjes eten. Ook hier kan ik niet aan terugdenken zonder opnieuw te kokhalzen. Als voorzorgsmaatregel voor de periode na de chemokuur had ik een pak perenijsjes gekocht. Dat pak ligt nog ongeopend in de vriezer. Zes weken lang kon ik niet aan ijs denken, laat staan dat ik trek had in een ijsje.

Tot gisteren. Na het eten aten we een ijsje bij de beste ijszaak van Den Haag [1], toevallig bij ons om de hoek. Ik nam een hoorntje met een bolletje bloedsinaasappel- en een bolletje ananas-ijs. Gaby nam een bolletje chocolade-ijs. Het was heerlijk.

Zo word ik langzaam de ziekenhuistrauma’s de baas. Misschien moet ik binnenkort maar eens pannenkoeken gaan bakken.

***

[1] IJssalon Pink Almond, Appelstraat 211, Den Haag