All inclusive

Ik was een week met vakantie. Ik zat in een hotel hier vlakbij. All inclusive.

All inclusive, kennen jullie dat concept? Je zit dan in een resort of hotel in Turkije of Griekenland, maar dat kan dus ook gewoon hier om de hoek, en alles wordt voor je verzorgd, zolang je je polsbandje maar zichtbaar draagt. Voorwaarden voor deelname in mijn geval: een stevige chemokuur en een stamceltransplantatie.

Ik verbleef op een eenpersoonskamer en mijn bed kon op alle mogelijke manieren worden versteld, heel comfortabel. Ook het eten werd op gezette tijden bezorgd, en de keuze was reuze. Zelfs tussendoor werden versnaperingen aangeboden, al sloeg ik die meestal af. Geen trek. Het diner verscheen al om 5 uur ’s-middags voor mijn neus, en dat was even wennen, maar een lange avonden dat dat opleverde, heerlijk. Ik kreeg mijn eten zelfs een paar dagen via een infuus toegediend, hoefde ik niet te kauwen en te slikken, handig!

Om mijn gezondheid te monitoren werd elke ochtend een vijftal buisjes bloed afgetapt, en de uitslag daarvan volgde in de loop van de ochtend. Het personeel was vriendelijk, behulpzaam en lief. Kom daar eens om in de harde en lompe Nederlandse buitenwereld. Een verademing. En ik hoefde maar op een rode knop te duwen en binnen een minuut werd ik te woord gestaan en aan alle kanten bediend, verzorgd dan wel geholpen.

Ik kon ook meedoen aan activiteiten. Zo volgde ik een cursus kotsen voor gevorderden, een workshop omgaan met diarree, en een korte hogekoorts-therapiesessie. Het was buitengewoon leerzaam allemaal. Er stond zelfs een tafeltennistafel, normaal gesproken een kolfje naar mijn hand, maar dit keer niet. Van naar het toilet gaan of tandenpoetsen moest ik al hevig hijgen.

Kortom, het was een fantastische week. Maar vermoeiend was het wel. Doodop ben ik nu. Ik ben dus blij dat ik weer thuis ben.

***

Met veel dank aan het medisch, verpleegkundig en ondersteunend personeel van het Haga-ziekenhuis