Cyclofosfamide

Vandaag begon ik aan de eerste van minstens twee verse rondes chemische gezelligheid. Vier weken lang, en dat maal twee, een fijne sleur van prikkers, slikkers en een infuus dat doet alsof het mijn vriend is. Geen daratumamab en bortezomib meer – die zijn bedankt voor bewezen diensten. In plaats daarvan nu carfilzomib via een infuus en een handvol cyclofosfamide-pillen, beter bekend als Endoxan. Klinkt als een dorp in Baskenland, maar het is gewoon vergif in tabletvorm.

Het infuus besloot meteen om even dwars te liggen. Klein lekje. Een deel van het spul niet in mijn bloedbaan, maar ernaast. Resultaat: een pijnlijke zwelling op mijn pols, alsof iemand een bijtende muis onder mijn huid heeft geduwd. Koelen maar.

Laten we deze behandeling een lichte chemokuur noemen. Luchtig. Zo’n chemokuur die fluitend op de fiets naar het ziekenhuis gaat en onderweg een croissantje haalt. De mogelijke bijwerkingen? Gewoon het standaardpakket: slap als een vaatdoek, smaakpapillen die besluiten een sabbatical te nemen, een mond vol pijn, kotsneigingen, haar dat zegt “tot hier en niet verder”. En als kers op de taart: van een betonblokkade in de endeldarm tot een snelle darmsprint. Klinkt als een culinair avontuur, maar dan zonder smaak.

De cyclofosfamide neem ik ’s ochtends in, vlak voor het infuus. Zes pillen. Zes. Alsof ik een rare junkie ben die in de ochtend alvast een halve apotheek naar binnen schuift. Samen met de rest van de rommel die ik moet slikken kom ik op infuusdagen uit op twaalf pillen. Twaalf. Een dozijn farmaceutische verrassingen. En voor het geval mijn maag protesteert tegen deze cocktail van ellende, heb ik ook nog een stel pillen tegen misselijkheid gekregen.

Kortom, er wordt weer een hoop troep in mijn lichaam gepompt. Dat kan toch niet onopgemerkt voorbijgaan, zou je zeggen. Maar goed, beenmergkanker is nu eenmaal geen hobby waar je voor kiest.