Een schitterend beest

Erge bergen 83: Col du Sabot

(Donderdag 17 september 2020)

Vandaag een kort maar hevig ritje: de beklimming van de Col du Sabot. 1300 hoogtemeters in 14 kilometer. Gezien mijn klimcapaciteiten en daalangst niet bepaald mijn kopje thee.

De Col du Sabot stond op de lijst van deze week mogelijk te fietsen beklimmingen, maar ik had hem bij voorbaat al wat lafjes doorgestreept. Te steil om te beklimmen, te gevaarlijk om af te dalen, met kilometerslang 10-11%. Maar gaandeweg onze dagen in Allemont ging ik overstag. Doorslaggevend argument: de klim zou geweldig mooi zijn. Dus ik begon te rekenen: 1300 hm in 14 km, dat zou mij ongeveer twee uur kosten. Nou, vooruit.

Wat ik wel besluit: ik start een minuut of twintig vóór de snellere mannen. Pieter en Rolf sluiten bij me aan, en samen rijden we weg. Gelukkig hebben we een paar kilometer om een beetje in te fietsen.

Vanaf de afslag naar Vaujany gaat het echter meteen flink omhoog en ik kies direct mijn kleinste versnelling. De benen voelen redelijk, het asfalt is prima, er is nog voldoende schaduw en in de haarspelden is er even een paar seconden ontspanning.

In ski-oord Vaujany wordt gewerkt. Veel bouwactiviteiten en wat bouwverkeer. Mannen met bouwhelmen. Rustig maal ik er langs. Na Vaujany wordt het asfalt slechter en gaat de weg weer steiler omhoog. Ook wordt de weg op een gegeven moment smaller en na het eerste veerooster ook viezer. Koeiendrek en steentjes op de weg. Maar het is vooral de steilte van de weg, in combinatie met de inmiddels brandende zon die de beklimming zwaar maakt.

Toch geeft de prachtige omgeving enige afleiding. De kronkelingen in de weg bieden telkens een ander uitzicht omhoog en naar beneden op het groen-bruine berglandschap.

Drie kilometer voor de top word ik ingehaald door Hendrik-Jan, Mark, Pierre en Frans. Ik worstel verder en bereik na één uur en vijftig minuten klimmen de top van de col. De weg eindigt abrupt en gaat over in een smal wandelpad. Ik parkeer mijn fiets tegen de helling en zie dat de anderen iets naar boven zijn doorgelopen. Ik pak mijn bidon van mijn fiets en loop wat onhandig op mijn fietsschoenen naar de anderen. In stilte genieten we van het uitzicht op de Col du Glandon, op het stuwmeer waar we drie dagen geleden langsfietsten en op het besneeuwde Mont-Blancmassief in de verte. Het is het mooiste uitzicht tot nu toe, en de inspanningen van de klim volledig waard.

Na een half uurtje besluiten we weer terug te gaan, af te dalen naar Vaujany en daar een terrasje te pakken. Na een voorzichtige afdaling ben ik blij heelhuids in Vaujany aan te komen.

De Col du Sabot is een onbekende parel, een schitterend beest. En als ík boven (en weer beneden) kan komen, dan kan elke fietser dat.