Een laf besluit
Erge bergen 75 & 76: Passo Rolle & Passo di Vallès
Zaterdag 18 juli 2021. Ga ik de Palaronda fietsen of niet? Als ik om 10 over 10 vertrek heb ik nog geen idee. Ik heb wel voor de zekerheid voldoende eten en wat kledingstukken voor eventuele kou en regen in mijn zadeltas gestopt. Maar als de weg meteen vanuit het vertrek uit San Martino di Castrozza (1460m) met 11% omhoog gaat, merk ik dat de vermoeidheid van de lange autoreis nog in mijn benen zit. Even negeren, even een ritme zoeken.
De Passo Rolle is een mooie klim. Voorbij San Martino gaat de weg via vele haarspelden met een rustige 6-7% omhoog. Er staat een noordenwindje dus die heb ik tijdens het gekronkel naar boven regelmatig tegen. Het is druk op de weg. Veel auto’s, veel motoren. Heel veel motoren. In grote groepen knetteren en walmen ze me tegemoet of voorbij. Dat is de prijs die ik betaal voor fietsen op zaterdag in de Dolomieten. Van een Coronadip in het aantal weggebruikers lijkt in elk geval geen sprake. Dat de Passo Rolle populair is snap ik wel, de uitzichten op de geprononceerde pieken van de Pale di San Martino zijn geweldig.
Boven op de col (1984m) is het druk. Ik trek mijn windstopper aan en waag me aan de afdaling. Die brengt me terug naar 1540 meter hoogte waar ik de scherpe afslag naar de Passo Vallès neem. De windstopper gaat weer in de achterzak. En dan wordt het vervelend. Na een paar kilometer rustig stijgen gaat de weg de laatste vier kilometer met 9-11% omhoog. Mijn benen protesteren. Bovendien is de route wat saai. Weinig bochten, laat staan haarspelden, weinig afleidende uitzichten, laat staan opwindende doorkijkjes.
Zitten, staan, zitten, staan. Het gaat moeizaam. Moet ik met deze benen over anderhalve maand in de Franse Alpen gaan fietsen? In mijn hoofd neem ik een voorschot op een laf besluit. Op de top van de col (2032m) parkeer ik mijn fiets aan de kant van de weg, eet een banaan, neem wat foto’s en keer om.
De afdaling is fris maar snel. Bij de scherpe bocht naar de Passo Rolle stop ik even om mijn windstopper uit te doen en vervolgens fiets ik rustig omhoog. De Passo Rolle is ook van deze kant met 6-7% vriendelijk voor mijn benen.
Op de top van de col stop ik even bij een parkeerplaats om mijn windstopper en mouwstukken weer aan te trekken. Dan zie ik opeens, half verscholen achter een geparkeerde auto, een gedenksteen voor Gino Bartali, met een korte toelichting in het Italiaans erbij. Wat doet die gedenksteen hier? En waarom op deze onooglijke, ja bijna oneerbiedige plek? Ik neem er een foto van en neem me voor het uit te zoeken.
De afdaling naar San Martino is een fluitje van een cent. Tijd voor een hete douche. Ondanks mijn lafheid heb ik die wel verdiend.
(51 km, 1560 hm)
Naschrift:
Gino Bartali, held van het Italiaanse volk, won in 1937 de Giro d’Italia door op de Passo Rolle in barre omstandigheden de beslissende slag te slaan. Ook in 1939, 1946 en 1949 was hij als eerste op de top. Al googelend kom ik wat foto’s tegen van het oorspronkelijke monumentje op de top van de pas. Blijkbaar is de gedenksteen uit dat monument naar het parkeerplaatsje verplaatst. Tijdelijk, permanent? Geen idee.
