De hel van Vianden

Na twee dagen fietsen door de Ardennen zijn we in Vianden beland. 260 kilometer klimmen en dalen zitten in de benen. En enkele liters bier, hetgeen natuurlijk funest is voor het herstel. Bovendien slaap ik altijd bijzonder slecht na zulke zware dagen.

Ik voel me dus niet helemaal fris als de derde dag begint met een klim. Het eerste stuk is nog te doen, met zo’n 600 meter à 9% over netjes liggende kasseien dwars door Vianden. Maar dan gaat het over slecht asfalt met 14-17% omhoog. Dat is geen pretje, met die koude spieren, met dat brakke lijf. Stampend en zwoegend op de kleinste versnelling naar boven. Als de weg uitkomt op de provinciale weg (de CR 322) lijkt het ergste leed geleden en gaat het wat rustiger omhoog, met 5-6%. Maar opschakelen gaat nog niet, eerst wat op adem komen. Dat duurt een paar honderd meter.

Als een paar kilometer verder het hoogste punt van de klim is bereikt (510 m) staan er na krap acht kilometer fietsen 300 hm op de teller. Mijn hoofd druipt van het zweet.

Dat was een fijn begin van de dag.

De klim over de hoofdweg is minder steil

De statistieken van het weekend:

Dag 1: 125 km, 2170 hm

Dag 2: 136 km, 2050 hm

Dag 3: 99 km, 1665 hm