Eerst het zwoegen, dan de pracht

Erge bergen 57 & 58: Motieweg-Holterberg-Grote Koningsbelt & Markeloseberg

“Hier naar rechts.” Hugo wijst de weg. We draaien de Motieweg in. Het gaat vrijwel meteen omhoog: 7%, 9%. Hugo rijdt van me weg, mijn benen lopen vol. Wat gaan we nou krijgen? Ik zwoeg naar boven. Slechts één gedachte gaat door me heen: “Moet ik in juni met deze benen de Iseran op?”

Aan het eind van de weg slaan we linksaf, de Holterbergweg op. Op en neer gaat het in de richting van Nijverdal. Het is irritant druk op de weg. Zondagmiddag. Waarom sluiten ze deze weg niet af voor auto’s? De drukte belet me enigszins om te genieten van de prachtige omgeving: de bossen, de heide. De een na de andere auto raast vlak langs ons heen.

Op de Grote Koningsbelt, eveneens een kort, fel klimmetje, tikt mijn hoogtemeter de 11% aan. Ik moet zelfs even naar mijn kleine voorblad schakelen. Op het hoogste punt van de weg, op 71 meter, keren we om en fietsen terug naar Holten. Op naar Markelo.

Bij Markelo schijnt namelijk een leuk klimmetje te liggen, zo had ik via Twitter vernomen. Van Holten naar Markelo hebben we de koude wind van voren. Rechts doemt de Markelose berg op. De weg waar we rijden, die lange tijd parallel aan de N755 liep, buigt naar rechts. We schampen Markelo, en slaan even later rechtsaf, de Bergweg in. Plotseling waan ik me in Vlaanderen: de keitjes, de begroeiing langs de weg, de kale akkers, de hellingshoek van de weg, het uitzicht naar boven, en tenslotte het uitzicht vanaf boven. Het is werkelijk schitterend.

Prachtig allemaal hoor, die Holterbergweg, maar in Markelo, dáár moet je zijn! De Markeloseberg, parel van het oosten.