Hoogteziekte

Mijn fietscomputer is uitgerust met een hoogtemeter. Die hoogtemeter is mijn onafscheidelijke vriend. Niet in Nederland natuurlijk, daar is die zinloos, maar in het buitenland, als de weg omhoog voert, staat mijn fietscomputer permanent op standje hoogtemeter.

Ik vind dat niet alleen leuk, ik heb het ook nodig. Het is een mentale kwestie. Ik moet weten hoe hoog ik zit en hoeveel hoogtemeters ik van de top vandaan ben. In combinatie met weten hoeveel kilometer het nog is naar de top, geeft dat mij de gelegenheid mijn krachten goed te verdelen over het resterende deel van de klim. Zelfs als ik me goed heb voorbereid, het hoogteprofiel van de klim in mijn hoofd heb geprent en dus weet wat me te wachten staat.

Op vele van de cols en andere beklimmingen in het deel van de Franse Alpen waar ik vorige week fietste, staat om de kilometer een bordje langs de weg. Hierop staat de actuele hoogte vermeld, het resterende aantal kilometer naar de top van de klim en het gemiddelde stijgingspercentage van de komende kilometer. Handig.

Die bordjes langs de weg maken mijn hoogtemeter overigens niet overbodig. Ik wil namelijk permanent weten waar ik ben en hoe hoog ik zit. Die bordjes gebruik ik alleen als bevestiging. Ik geef toe, het is enigszins neurotisch. Maar niemand die er last van heeft. En meten is weten.

Naschrift: Ik heb een Polar CS500 fietscomputer. In de modus hoogtemeter zie ik op het scherm de actuele hoogte, het actuele stijgingspercentage en de temperatuur. Het liefst had ik in die modus gezien: hoogte, stijgingspercentage, hartslag en snelheid. Meer hoef ik niet te weten.