De peilloze zinloosheid van Strava
Ik ging afgelopen maandag een stukje fietsen. Er stond een harde zuidenwind. Kracht 5. Ik wilde even langs mijn moeder in Vlaardingen en bedacht een driehoekje met de klok mee. Eerst via Wateringen en Schipluiden naar Vlaardingen (wind tegen), dan via Maasland naar Hoek van Holland (wind schuin achter) en tenslotte door de duinen terug naar Den Haag (wind in de rug).
De wind blies flink. Toen ik na 23 kilometer in Vlaardingen aankwam, was mijn teller nauwelijks boven de 26 km/u geweest. Zwoegen, stampen, lijden, een hoge hartslag en in het open landschap maar heel af en toe de beschutting van een kas, een talud of een rijtje bomen. Slappe benen.
De terugweg was echter een compleet ander verhaal. Met de wind schuin in de rug jakkerde ik over de steentjes van die heerlijke Broekpolderweg, verder over de Parallelweg langs de A20 en vervolgens langs de Maasdijk in de richting van Hoek van Holland. Dan langs ’s-Gravenzande en vervolgens door de duinen naar Kijkduin.
Daar ging ik hard. Heel hard. Zo hard had ik nog nooit gefietst. Helaas liet mijn hartslagmeter mij in de steek, maar ik voelde dat ik nog veel harder zou kunnen. Hele stukken reed ik ruim boven de 40 km/u. Maar in de duinen weet je het maar nooit. Fietsers, wandelaars, kinderen, honden. Zelfs op maandagochtend. Ik hield me dus enigszins in.
Ik kwam thuis en zette Stravaop stop en save. Een uurtje later, na een hete douche, twee bekers halfvolle chocomel, twee ham-kaas tosti’s en twee eierkoeken, kroop ik – weer helemaal het mannetje – even achter de computer en keek op Strava. Aantal PR’s: 29. Negenentwintig! Op al die kleine en elkaar overlappende flutsegmentjes – vooral die door de duinen – had ik mijn beste tijden ooit verbeterd. Verpulverd. En dat met die slappe benen van eerder die ochtend.
Het aardigste (want langste) segment heet Arendsduin – Kijkduin. 7,6 kilometer in 11,57 minuten. Gemiddeld 38,1 km/u. Bijna een minuut sneller dan mijn snelste tijd tot nu toe. En zelfs sneller dan de allersnelste vrouw, al weet ik niet wat dat zegt. Ik heb geen Strava Premium dus ik kon mezelf helaas niet vergelijken met anderen in mijn bejaarde leeftijdscohort. De snelste ooit op dit segment is trouwens ene Michiel Vos. Die deed het ooit in een raadselachtig snelle 8,24, met een Tony Martin-achtig gemiddelde van boven de 54 km/u. Een beetje verdacht, hoe dan ook levensgevaarlijk. Storm in de rug?
Strava is dus grote flauwekul. Zo, ik heb het gezegd. Nietszeggende records. Met dank aan de stevige rugwind. Achteraf stom dat ik niet volledig diep ben gegaan en het stukje van ’s-Gravenzande naar Kijkduin tot kotsens toe heb afgebeukt. Met gemiddeld 40 km/u was ik bijvoorbeeld een halve minuut sneller geweest. Nu sta ik 279e op het hierboven vermelde segment. Dat blijft toch een beetje sukkelig. Een half minuutje sneller en ik had honderd plaatsen hoger gestaan. Nog steeds sukkelig trouwens.
Die records van maandag zal ik waarschijnlijk nooit meer verbeteren. Het wachten nu is op windkracht 7 uit het zuidwesten.
Zielig, dat is het.