Gesoigneerd (Benen scheren 2)

Moeten gewone fietsers – zoals ik – hun benen scheren?

Die vraag kwam afgelopen vakantie in Italië weer in alle hevigheid bij me op. Vrijwel alle fietsers die ik daar tegenkwam, hadden, althans voor zover ik dat kon zien of er op lette, hun benen geschoren. Italianen.

Alle argumenten die voor het scheren van de benen telkens worden gebruikt (aangenamer bij en na vallen, aangenamer bij masseren) zijn voor gewone fietsers – zoals ik – natuurlijk volstrekt irrelevant. Ik rij geen wedstrijden, ik word niet gemasseerd en ik valniet. Tot zover de functionele argumenten.

Nee, het is gewoon dresscode. Als je op een racefiets zit, hoor je je benen te scheren. Lees de wielercode er maar op na. Je hoort er gesoigneerd uit te zien. Wat dat ook maar mag betekenen. Een esthetisch argument. Met een sociologische ondertoon. Mooi (volgens anderen), onder dwang (van anderen).

Nu ben ik geen man van codes of modes. Ik word daar altijd een beetje opstandig van. Ik rijd dus gewoon met ongeschoren benen en zwarte sokken rond. Kan mij het schelen wat men daarvan vindt. Als men daar al wat van vindt, gezien mijn bedroevende niveau van fietsen.

Maar toch fascineert het me. Ik heb dan ook een goed voornemen voor het komende seizoen. Nee, ik ga niet mijn benen scheren, maar ga iedere fietser die ik tijdens georganiseerde fietstochten zie of die ik tijdens mijn trainingsrondjes inhaal en die zijn benen heeft geschoren, gewoon op de man af vragen waarom hij dat heeft gedaan. Uit nieuwsgierigheid. De antwoorden zal ik turven.

Dat vragen vereist enige moed. Ik ben van nature namelijk heel verlegen. Maar voor de waarheid moet ik wat over hebben. Naschrift: dat massage-argument is natuurlijk grote flauwekul. Dan zouden alle sporters hun benen moeten scheren.