Een semi-illegaal klimmetje
Gisteren heb ik een stukje gefietst. Het was immers even mooi weer. Afgezien van de harde wind natuurlijk.
Teneinde de verwachte drukte op de fietspaden in de duinen te vermijden, maak ik een kronkelrondje door het Westland. Een hoog gemiddelde is niet het doel. Ook geen intervaltraining vandaag. Nee, gewoon een klein rondje van anderhalf uur. Zo hard mogelijk met wind mee, zo hard mogelijk met wind tegen.
Na de zoveelste intuïtieve routekronkel en een verkeerde routekeuze beland ik in een buitenwijk van Honselersdijk. Heeft Honselersdijk een buitenwijk dan? Blijkbaar wel. En daar ben ik beland. Woonerfgedoe.
Als ik daar na enige minuten weer uit kom besluit ik van de nood een deugd te maken. Tussen Honselersdijk en Naaldwijk ligt de bloemenveiling, FloraHolland. Daar kun je naar het parkeerdek rijden. Althans, ik meende dat ik in het fraaie boek De Nederlandse Toppen Top-40 had gelezen dat die paperclipvormige opgang naar het bovendek op zondag met de fiets mocht worden beklommen.
Zo herinnerd, zo gedaan. Ik rij het veilingterrein op en koers af op het klimmetje. Het veilingterrein is verlaten, maar toch voel ik me bekeken. Hier zullen ongetwijfeld camera’s staan. Een verkeersbord: verboden voor fietsers. Niet helemaal op mijn gemak krul ik naar boven. Van de zenuwen vergeet ik de afstand op te nemen. Boven kijk ik op mijn hoogtemeter: 15 meter. Wat zou het zijn geweest, gemiddeld 6%?
Ik kijk naar beneden en zie in een mengeling van verbazing en schrik een vrachtwagen naar boven komen. Wat doet die hier op pinksterzondag? Ik draai om en krul weer naar beneden. Halverwege neem ik een foto, vervolgens maak ik dat ik wegkom.
Tegen de wind in rij ik via Poeldijk naar huis. Hier kom ik niet meer terug.