Paniek om een nippeltje

Terug van vier weken vakantie. Alle stadsfietsen in de schuur staan met zachte banden. Klusje voor Frank. De ene na de andere band pomp ik hard op. Een tevredenstemmend werkje.

Ik heb een mooi pompje. Met drukmeter en met twee verschillende verloopnippeltjes: één voor fietsbanden en één voor ballen. Het verloopnippeltje voor fietsbanden draai je op het ventiel en vervolgens klem je de slang van de pomp op het nippeltje. Pompen maar. Tot 10 bar, dus ook geschikt voor mijn racefiets.

Twee dagen later wil ik mijn racebandjes een beetje bijblazen, want ik wil een rondje fietsen. Nippeltje zoek. Verdomme, wat is dat nou weer?

Banden oppompen is een regelmatig terugkerend karweitje, en bestaat dus geheel uit geautomatiseerde handelingen. Maar nu heb ik blijkbaar een fout gemaakt, want het nippeltje zit niet waar het hoort: aan het slangetje. Het zit ook niet in de doos van de pomp.

Welke banden heb ik het laatst opgepompt? Ik graaf in mijn geheugen: o ja, die van de fiets van mijn vriendin. Dan moet het nippeltje nog op het ventiel van een van haar fietsbanden zitten. Eenvoudige hypothese, maar toetsing daarvan is lastig, want ze is er niet. Weg met de fiets.

Na een half uur komt ze thuis en ik loop naar buiten om het nippeltje van haar fiets af te schroeven. Maar op haar beide ventielen prijken keurig ventieldopjes. Verdomme, waar is dat nippeltje dan?

Misschien op de grond gevallen? Ik speur de stoep voor het huis af: geen nippeltje. Ik kijk in de goot, misschien is het daarin gerold? Nee, geen nippeltje. Ik loop naar de tuin, naar de schuur, en kijk in de lade waar mijn fietsonderhoudspullen liggen. Misschien is het nippeltje uit de doos gevallen? Nee. Ook op de vloer van de schuur geen nippeltje.

Voor de schuur dan. Ik speur over de klinkers, een beetje tegen beter weten in, want ik heb daar de dag daarvoor uitgebreid bladeren en onkruid staan vegen. Geen nippeltje te zien.

Ik begin me te verzoenen met de gedachte dat ik een nieuwe pomp zal moeten kopen, want zo’n nippeltje is vast nergens meer te krijgen.

Maar vanochtend kijk ik met de mij zo kenmerkende vasthoudendheid toch nog een keer tussen de klinkers van het terrasje bij de schuur, want dat nippeltje moet toch ergens zijn, en als ik iets niet kan uitstaan is het iets kwijt te zijn. En verdomd: daar ligt dat nippeltje tussen twee klinkertjes.

Zelden zo tevreden geweest met mezelf. En met zoiets kleins als een nippeltje.