Milaan – San Remo laat me koud

Milaan – San Remo 2011: Matthew Goss wint. Matthew wie?

Het seizoen is begonnen. De grote klassiekers komen eraan. Wat een heerlijk vooruitzicht. Wel moeten we ons eerst even langs Milaan – San Remo worstelen. Want wat is dat toch altijd een vervelende koers.

Er waren tijden dat ik me op Milaan – San Remo verheugde. De eerste zonnestralen op het peloton. Lekker kijken naar de nieuwe shirtjes van het nieuwe seizoen. Wie fietst ook alweer in welke ploeg? Daar kon je op je gemak naar kijken, want in de koers zelf gebeurde volstrekt niets. Nou ja, tot de Poggio di San Remo dan natuurlijk. Af en toe werd de beslissing eerder geforceerd, maar meestal werd de koers pas op de Poggio beslist. Op een gegeven moment gaat dat vervelen.

En het werd alleen maar erger, want in de laatste jaren wordt Milan – San Remo steeds vaker pas aan de meet beslist. Sommige wielerliefhebbers smullen van een lekkere massasprint, maar ik hou daar dus helemaal niet van. Ik vind dat geen koers. Vlakke etappes in de Tour, ook zo iets ergs.

Weet je wat het is? Milaan – San Remo is een koers voor watjes. Voor zielige machomannetjes zoals Mario Cipollini en Allessandro Petacchi, renners die nog nooit, ik herhaal: nog nooit een echte koers hebben gewonnen. Zo, ik heb het gezegd. Dat lucht op.

Natuurlijk, Milaan – San Remo is ook wel eens gewonnen door echte klasbakken. Hennie Kuiper, Laurent Fignon, Sean Kelly, zulke mannen. Eddy Merckx won hem twintig keer achterelkaar. Maar dat was vroeger. Ook nu wint er per vergissing nog wel eens een echt grote renner Milaan – San Remo. Paolo Bettini, Fabian Cancellara.

Maar het helpt niet meer. Ik kijk niet meer. Ik neem de uitslag op Teletekst voor kennisgeving aan. Verlangend naar De Ronde van Vlaanderen.

Want Milaan – San Remo? Die koers laat me werkelijk volkomen Siberisch.