De onverzettelijke schaatser

Van die klassieke dubbele ijzertjes had ik hem ondergebonden. Oude ijzeren schaatsen met leren riempjes.

Hij had zich al dagen op het schaatsen verheugd en toen was het eindelijk zover. Schuifelend over het ijs, glibberend, vallend. En telkens weer opstaan. Verder.

Ik stond aan de kant en keek naar hem. Met mijn kwetsbare rug ga ik het ijs niet meer op. Ik stond er dus een beetje lullig bij te kijken. En ik had het koud. Hij ongetwijfeld ook maar hij ging door. Na een half uur blauwbekken ging ik even naar binnen toe. Even opwarmen.

Toen ik tien minuten later weer naar buiten liep om te kijken of alles nog goed ging en aan hem te vragen of hij misschien een boterham wilde, schuifelde hij net weer van mij vandaan. Hij begaf zich onverschrokken in de drukte van drie mannen die aan het ijshockeyen waren. Eén van hem gaf hem zowaar een kleine stick, en hij mocht meedoen. Af en toe mocht hij een hijs tegen de puck geven, om vervolgens door de weerstand van de puck en de wilde beweging van de zwaai met de stick weer met zijn kont op het ijs te belanden.

Het leek hem niet te deren. Hij was onvermoeibaar, onverzettelijk. Een geweldige mentaliteit, en dat al op vijfjarige leeftijd. Van wie zou die dat toch hebben? Daar ging ik in de behaaglijk warme woonkamer eens lang over nadenken.