Een weekend in de Eifel 2

Praktijk versus theorie

Het was een prachtig weekend. Op het moment dat ik dit schrijf giert de wind om het huis en klettert de regen tegen de ramen, maar afgelopen weekend was andere koek: het was zonnig en warm. Heel warm. De armstukken bleven thuis, de beenstukken bleven thuis, het regenjasje bleef thuis. Mijn nieuwe wielerjasje had ik alleen voor de koele avonden meegenomen.

Het was warm en ver. En vooral op zaterdag zwaar. Vrijdag haalden we de bedachte 140 kilometer niet vanwege een gescheurde voorband van een van ons. Dat werd terugrijden – helling af – en een nieuwe band kopen, en de helling weer op. Duur van het oponthoud: 1 uur. Ondertussen zaten wij lekker in de berm in de zon.

Eindpunt van de dag: Bad Bertrich, een nietig kuuroord op 20 kilometer vanaf Zell. Veel senioren (die heetten vroeger gewoon bejaarden), maar ook veel restaurants. En een prima hotel.

120 km, 1490 hm.

Op zaterdag, traditioneel mijn beste dag, haalden we de 140 kilometer wel, al hadden we onze aanvankelijke eindbestemming, Bad Münstereifel, al na 125 kilometer bereikt. Bad Münstereifel is een toeristisch oord – ook hier weer veel senioren – maar ook een klassieke overnachtingsplaats van onze fietsweekenden. Het mooie weer, en, zo bleek later, het lange weekend van de Duitsers, bracht met zich mee dat alle hotels vol zaten. Gereserveerd hadden we niet. Dat doen we nooit.

Dus moesten we nog 15 kilometer verder fietsen: naar Euskirchen, een industrieel stadje in het vlakke land aan de rand van de Eifel. Daar was het kermis en feest op het plein. En nog net plaats in een hotel. Nadat we hadden gedoucht, dronken we op het plein een biertje (en nog één). Er trad een band op die covers speelde van klassieke rocknummers. De drummer kon geen maat houden en de zanger kon niet zingen. Nadat het onvermijdelijke Highway to hell en Smoke on the water voorbij waren gekomen vonden we het welletjes. We gingen eten.

142 km, 2110 hm.

Op zondag terug naar Heerlen, en van daaruit met de trein terug. Dat was verder dan gedacht, zowel per fiets als met de trein. Fietsen vanaf de Eifel met als eindpunt Maastricht of Heerlen brengt altijd de vraag met zich mee: linksom of rechtsom langs Aken? Een lastige keuze, want linksom is langer en rechtsom is vervelender (want meer verstedelijkt en daardoor meer zoeken). Het werd rechtsom, want we wilden niet te laat thuis zijn.

Jammer alleen dat de NS niet meewerkte. Dat werd omrijden via Nijmegen.

122 km, 1105 hm.