Vrijdags dilemma

Vrijdag, die heerlijke dag waarop ik de wereld uitdaag met mijn vrije geest. Een dag zonder verplichtingen, behalve dan die van het poetsen van ons heiligdom, ons huis. Van de zolder tot de voorkamer, geen stofje ontsnapt aan mijn oog voor detail. En dan, wanneer alles blinkt van reinheid, werp ik een blik naar buiten. Wat nu?

Mijn hart verlangt naar de vrijheid van de fiets, waar mijn humeur zich verheft en mijn conditie zich roert in een dans op de pedalen. Maar het fitnesscentrum fluistert in mijn oor, mijn spieren stalend, doch minder vriendelijk voor mijn geest. Een dilemma, zou je denken.

Maar nee, Frank, dat is het helemaal niet. Fitnessen is voor de duisternis van de avond, en hup! tweemaal per week, in dat sombere hol; doe je ding. Op vrijdag is het tijd voor het ware leven, voor de vrijheid van de fiets, voor kilometers vreten in weer en wind, misschien zelfs in het zalige zonlicht.

Helaas, vanochtend schreeuwden regen en harde wind me dreigend toe vanuit de duisternis van de natte hemel. Dus restte me niets anders dan naar het fitnesscentrum te gaan, mijn lichaam te laten zweten terwijl mijn ziel smeekte om de vrijheid van de openbare weg.

Maar kijk, het is inmiddels twee uur, en terwijl ik deze woorden tik, dringt de zon eindelijk door, stralend als een belofte van betere tijden. Het is lente en de tijd is gekomen om mijn bewegingsschema aan te passen aan de veranderende seizoenen. En daar zal ik me aan houden, met de vastberadenheid van een man die weet dat vrijdag niet zomaar een dag is, maar een viering van het leven zelf.

Vanaf volgende week.