Stijf
Alles is stijf. Mijn benen, mijn rug en mijn nek doen pijn. 40 kilometer wandelen is geen kleinigheid.
De Nacht van de Vluchteling startte voor ons (we waren met ons vijven) op zaterdagavond om tien over twaalf in het Neptunus-stadion in Rotterdam. Het was donker. Van de organisatie kregen we een lichtgeel hesje en een lampje mee. En zo trokken we met zijn allen als een lange sliert bewegende lampjes langs de Schie naar Delft. Het was een vrolijk gezicht.
Na tien kilometer even pauze. De pauzeplek was druk, we liepen dus gauw weer verder. Het stuk Delft waar we doorheen liepen was weinig inspirerend, maar toen we eenmaal langs de rand van Midden-Delfland wandelden, op weg naar Schipluiden, werd het weer donkerder en stiller. Alleen de kikkers in de sloten kwaakten ons permanent toe.
Op kilometer 20 opnieuw een pauze. Inmiddels begonnen we wat vermoeid te raken. En we waren pas op de helft. Even zitten. Even de benen ontspannen. Buiten werd het licht.
We wandelden verder, door de weilanden, langs de Lange Watering en via Kwintsheul, langs protserige villa’s, naar Poeldijk. Ter afleiding van de toenemende pijn in mijn benen en voeten had ik mijn koptelefoontje opgezet en zong ik vrolijk mee met Frank Zappa: The torture never stops.
Pauze in Poeldijk, in de grote kerk. Ik ging zitten en zat er even helemaal doorheen. Het laatste stuk, langs de provinciale weg, was flink in mijn benen en hoofd geslagen. Last van mijn rug, pijn in mijn bovenbenen, en een wankele geest. Dit eens, maar nooit weer, was mijn allesoverheersende gedachte. En we moesten nog ruim 11 kilometer. Nog eens twee uur wandelen.
Dit moest op karakter, op doorzettingsvermogen. En op twee paracetamol, om de rugpijn iets te dempen. Via Madestein, Ockenburg, de Puinduinen en de echte duinen kwamen we om kwart over negen aan bij het eindpunt, in strandtent De Staat. Tijd voor een broodje worst en een bitter lemon. Dat deed me goed.
Een vriendin die ons stond op te wachten bracht ons thuis. Dat was comfortabel. Even douchen, even op bed liggen. Vier uur later werd ik wakker. Stijf, spierpijn in mijn bovenbenen en een vastzittende nek en rug. Geradbraakt.
Maar goed, het doel heiligt het ongemak. We hebben ruim 2300 euro opgehaald voor de Stichting Vluchteling. Dat stemt toch tot tevredenheid.
Morgen maar even een rustig herstelritje fietsen.
