Erge bergen 20: Groβer Feldberg

Met mijn fietsvrienden van de SA/CB wilden we ergens gaan fietsen waar we nog nooit hebben gefietst. En niet te ver weg. Het was even speuren op de kaart, maar de oplossing bleek verrassend simpel: de Taunus. Net ten noordwesten van Frankfurt. We zetten onze auto op vrijdagochtend neer in de buurt van Siegen en fietsen zuidwaarts. Eindpunt van de dag: Weilburg. De Taunus staat voor zaterdag op het programma.

De hoogste heuvel van de Taunus is de Groβer Feldberg. De top ligt op 879 meter. Weilburg ligt op 180 meter. Ons wacht dus een hoogteverschil van 700 meter. Niet slecht, waarbij wel moet worden vermeld dat we daar zo’n 50 kilometer over mogen doen.

Het grootste deel van die afstand voert de tocht door het mooie dal van de Weil, een smal zijriviertje van de Lahn, wat weer een zijrivier is van de Rijn. We rijden stroomopwaarts, steeds met zo’n 1 à 2 procent omhoog. Vals plat. Af en toe wat regendruppels.

Na 42 kilometer slaan we in het dorp Schmitten linksaf. We zitten dan op 440 meter. Daar begint de klim. Nog acht kilometer en 440 hoogtemeters. Gemiddeld 5,5%.

Zo’n gemiddelde zegt meestal niet veel, maar dit keer wel. Vrijwel continu gaat het met 5%, 6% omhoog, met slechts enkele uitschieters naar boven. Zulke klimmen kan ik over het algemeen goed aan. Benen in standje ‘grof malen’, en gecontroleerd, probleemloos afzien. Geen verrassingen, geen tempowisselingen. Nooit in het rood, gestaag omhoog.

Ik schreef het al eerder: klimmen is als bier drinken: boven de 7% vind ik het niet meer lekker.

De Groβer Feldberg is bebost. Je kunt niet naar boven kijken, en ook niet naar beneden. Hij is een beetje saai. Maar het weer is ideaal, althans voor mij. Vochtig, niet te warm, bewolkt. Zweten, dat wel.

Malen, malen. Dan kondigt de top zich aan. Een parkeerplaats aan de kant van de weg, een afslag scherp naar rechts en nog even een laatste paar honderd meter van zo´n 10%. Boven op de Feldberg is het frisjes. Een beetje mistig zelfs. Er staat een oude uitkijktoren bovenop, gehuld in mistflarden. Het is rustig boven. Een paar motorrijders, een paar fietsers, wat andere mensen, dat is het. Op zonnige dagen schijnt dat heel anders te zijn.

Als we allemaal boven zijn en een paar foto´s hebben genomen, dalen we af, aan de westkant, op weg naar de lunch in Idstein. Dat gaat hard, met 6 tot 11% naar beneden. 50, 60, bijna 70. Met de wind suizend langs mijn oren ben ik blij dat we de Groβer Feldberg niet van deze kant hebben beklommen.