Winstwaarschuwing

Komend weekend ga ik drie dagen met mijn Utrechtse fietsvrienden van de SA/CB in de Ardennen fietsen. Dagen van 100 tot 140 kilometer en 1500 tot 2500 hoogtemeters. Dat vereist enige voorbereiding. Door persoonlijke omstandigheden en slecht weer schoot dat er de laatste weken echter een beetje bij in. Toch meende ik dat mijn conditie in orde was. De Ronde van Vlaanderen ging goed en het Amstel Gold Race weekend ook. Dat moet ook wel, want eind juni ga ik een week in Zwitserland fietsen. En dat is andere koek.

Drie uur fietsen, 85 à 90 kilometer, dat was het doel afgelopen vrijdag. Noem het een duurtraining.

Ik reed naar Vlaardingen, windje mee, en pakte daar de Beneluxtunnel. Met de lift naar beneden, met de roltrap naar boven. Dat brak het ritme. Via Pernis en Geervliet in de richting van Brielle, windje schuin tegen. Daarna naar Rozenburg om de pont naar Maassluis te pakken. Even wachten in het zonnetje. Ik had bijna 60 kilometer gefietst. Tijd voor een banaan.

Maar de banaan kwam te laat. Want een kwartier later, op de Oranjedijk, stond een man. Een man met een hamer. Een grote hamer. Een zeldzaam grote hamer.

De laatste 25 kilometer ging het licht steeds verder uit. Het werd pikkedonker. Harken, steeds langzamer. De knieën met de ogen naar beneden duwen. Te weinig gegeten, veel te weinig gedronken en de eerste twee uur veel te hard gefietst. En dit was het resultaat. Knoop in de maag, hoofdpijn en hele lege benen.

Het was lang geleden dat ik zo ongenadig heb afgezien. Toen ik na 85 kilometer helemaal grauw thuiskwam zakte ik als een plumpudding in een gereedstaande tuinstoel en vroeg aan mijn dochter of ze een glas cola voor me wilde inschenken. Dat deed ze uiteraard, de schat.

Langzaam, heel langzaam kwam ik weer een beetje bij. Al voelde ik me de rest van de dag als een hele slappe vaatdoek. Niets meer waard.

Dat was een nuttige waarschuwing.